ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ
« Το Άσυλον των Ευτυχισμένων »
από το διήγημά του: «Το σκίτσο»
(1914)
[ Το διήγημα του Διονύσιου Α. Κόκκινου «Το
σκίτσο»
δημοσιεύθηκε στο περ. «Παναθήναια»,
τεύχος Δεκέμβριος 1914, (σ. 299-305).
Tα κεντρικά πρόσωπα του διηγήματος
είναι ο αρχιτέκτων-γλύπτης Μήτσος Χρυσοπέτρος
και η Ρεγγίνα, παλαιά γνώριμή του πριν οκτώ χρόνια,
που τη ξανασυναντά τυχαία στην Αθήνα,
καθώς αυτή κατεβαίνει
βιαστικά από το τράμ. ]
Επιλογή μικρού αποσπάσματος από το διήγημα:
Ο Χρυσοπέτρος απευθυνόμενος στη Ρεγγίνα:
… Αλλ’ εκείνο που μ’
ενθουσιάζει είνε αυτό που σχεδιάζω τώρα. «Το Άσυλον των Ευτυχισμένων». Είναι
μια σάτυρα που θα εκτελεσθή στο μάρμαρο. Σάτυρα για τους ευτυχισμένους. Για να
με καταλάβης σου λέω πως κάθε τι που θεωρείται ευτυχία έχει την ανάποδή του
όψι. … Τέλος πάντων. Το έργο θα εκτελεσθή γρήγορα στον πηλό.
Το πρώτο σκίτσο το έκαμα μόλις το απόγευμα…
Απάνω στο μαυσωλείο στην κορυφή θα κάθεται ένας άνθρωπος ντυμένος με τη μόδα
και από μακρυά θα φαίνεται πως χαμογελά. Θα είνε ο τύπος του γλεντζέ, εκείνου
που πετυχαίνει το κάθε τι στη ζωή του. Αλλ’ άμα πλησιάση κανείς το πρόσωπό του,
θα φαίνεται συνεσπασμένο, γεμάτο ρυτίδες και εκείνο που έδειχνε από μακρυά για
χαμόγελο δεν θα είνε παρά ένας φρικαλέος μορφασμός. Από το μισανοιγμένο γιλέκο
θα φαίνεται σχισμένο το στήθος του. Αυτός ο άνθρωπος εκφράζει «την ώρα της
τύψεως». Και κάτω στα πόδια του ανθρώπου θα υπάρχη ένα σύντριμμα σπιτιού, ένα
κουρελιασμένο βιβλίο, μια σπασμένη μποτίλια, ένα γυμνό σώμα γυναίκας μισοχωμένο
στη γη.
Γύρω θα υπάρχουν ένα πλήθος συμπλέγματα, όλα
με νόημα. Έξαφνα έχω ένα ζευγάρι νέων αγκαλιασμένων. Η νέα θα φιλιέται περίφημα
από το φίλο της. Ευτυχία. Μόλα ταύτα, η γυναίκα στη στιγμή που ο άνδρας εκείνος
την φιλεί, θα βρίσκη την ευκαιρία να δίνη το χέρι της κρυφά σ’ έναν άλλο που
στέκεται από πίσω και είνε αόρατος από τον άνδρα που την κρατεί στα χέρια του,
μολονότι τον βλέπει ο κόσμος όλος. Πώς σου φαίνεται;
Μιλούσε χωρίς να την βλέπη και τώρα που
γύρισε για να τη ρωτήση, την είδε να κυττάζη δεξιά και αριστερά με τα ωραία της
μάτια έντρομα.
- Πώς σου φαίνεται αυτή η ιδέα για το
«Άσυλον των Ευτυχισμένων»;
- Δεν άκουσα, του είπε. Είνε ο νους μου αλλού.
Μη με παρεξηγής.
Λόγος Έμφρων