Dawn Brancati - Democratic Authoritarianism - άρθρο - ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

 

Dawn Brancati Democratic Authoritarianism άρθρο

 

Democratic Authoritarianism: Origins and Effects

Annual Review of Political Science

Vol. 17:313-326 (Volume publication date May 2014)

(  Παραθέτω, επιλεκτικά, αποσπάσματα από το άρθρο της Dawn Brancati. H μετάφραση κατά βάσιν από την μηχανή αυτόματης μετάφρασης της Coogle, με ελάχιστες παρεμβάσεις.

  Στο συγκεκριμένο άρθρο παρουσιάζονται αυταρχικά συστήματα με δημοκρατική επίφαση και αναλύονται μερικά από τα χαρακτηριστικά τους, καθώς και οι μέθοδοι-μηχανισμοί που χρησιμοποιούν για να ελέγξουν την διαφωνία και να παραμείνουν στην εξουσία.  Το πλήρες άρθρο διαθέσιμο στο διαδίκτυο. )

 

Dawn Brancati

Department of Political Science, Washington University in St. Louis, St. Louis, Missouri

  Αυτό το άρθρο εξετάζει την αναπτυσσόμενη βιβλιογραφία για τον δημοκρατικό αυταρχισμό (democratic authoritarianism), η οποία εξετάζει δύο σχετικά αλλά διακριτά ερωτήματα: γιατί τα αυταρχικά καθεστώτα υιοθετούν θεσμούς που συνδέονται συμβατικά με τη δημοκρατία και πώς αυτοί οι θεσμοί ενισχύουν τα αυταρχικά καθεστώτα και προλαμβάνουν-ματαιώνουν τον εκδημοκρατισμό.

  Η βιβλιογραφία προτείνει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα υιοθετούν και χρησιμοποιούν ονομαστικά δημοκρατικούς θεσμούς για να αυξήσουν τη δύναμή τους μέσω πέντε βασικών μηχανισμών: σηματοδότηση (signaling), απόκτηση πληροφοριών (information acquisition), διανομή πατροναρίσματος-πατρωνείας (Patronage distribution), παρακολούθηση (monitoring),  και αξιόπιστη δέσμευση (credible commitment).

   Μετά την αξιολόγηση καθενός από αυτούς τους μηχανισμούς, συζητώ τις εμπειρικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτή η ερευνητική ατζέντα και προτείνω πώς πρέπει να προχωρήσει το πεδίο για να ξεπεραστούν αυτές οι προκλήσεις.

 

Σηματοδότηση (Signaling)

   Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι τα αυταρχικά καθεστώτα υιοθετούν και χρησιμοποιούν κατ’ όνομα (ονομαστικά-nominally)  δημοκρατικούς θεσμούς για να αποκαλύψουν στους πιθανούς αντιπάλους τους την υλική και καταναγκαστική δύναμη του καθεστώτος, και έτσι να αποτρέψουν αυτούς τους αντιπάλους από το να αμφισβητήσουν το καθεστώς. Ειδικότερα, υποστηρίζουν ότι τα αυταρχικά καθεστώτα διεξάγουν εκλογές και κατασκευάζουν τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών προκειμένου να κερδίσουν μεγάλα περιθώρια νίκης, γεγονός που σηματοδοτεί σε πιθανούς διεκδικητές ότι η αντίθεση στο καθεστώς είναι μάταιη. Οι κυβερνήσεις μπορούν να κερδίσουν μεγάλα περιθώρια νίκης μέσω εκλογικής απάτης  ή απλά χρησιμοποιώντας κυβερνητικούς πόρους και θεσμούς για την κινητοποίηση των ψηφοφόρων.

   Οι εκλογές στις οποίες οι ηγέτες κερδίζουν μεγάλα περιθώρια νίκης δείχνουν στους αντιπάλους του καθεστώτος ότι η αντίθεση στο καθεστώς είναι μάταιη, όχι απαραίτητα επειδή το καθεστώς είναι δημοφιλές ή θεωρείται νόμιμο, αλλά επειδή το καθεστώς είναι σε θέση να εξαγοράσει, να εκφοβίσει, να απειλήσει ή να αναγκάσει τον πληθυσμό να το ψηφίσει.

  Προς στήριξη του επιχειρήματος αυτού η Μπάρμπαρα Γκέντες (2006) δείχνει ότι, κατά μέσο όρο, τα αυταρχικά καθεστώτα που διεξάγουν τακτικές εκλογές διαρκούν περισσότερο από εκείνα που δεν το κάνουν. 

   O Αλμπέρτο Σίμπσερ (2013) δείχνει επίσης σε εθνικό επίπεδο ότι η υπερβολική εκλογική χειραγώγηση συνδέεται σημαντικά με τα κόμματα και τους ηγέτες που παραμένουν στην εξουσία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και συνδέεται με χαμηλότερη προσέλευση ψηφοφόρων.

   Ο μηχανισμός σηματοδότησης (signaling mechanism) παρουσιάζει μια έξυπνη και μη προφανή εξήγηση για τους λόγους για τους οποίους τα αυταρχικά καθεστώτα διεξάγουν εκλογές και εξαπατούν κατάφωρα σε αυτά. Αυτές οι εκλογές μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό σημάδι της δύναμης ενός καθεστώτος. Ωστόσο, είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν η πηγή της δύναμης του καθεστώτος είναι το μήνυμα ενός μεγάλου περιθωρίου νίκης ή των ενεργειών που αναλαμβάνει η κυβέρνηση για να παράγει αυτό το μήνυμα, δηλαδή τον εκφοβισμό, τις απειλές, τη βία, τα δίκτυα κινητοποίησης κ.λπ.

   Φαίνεται πιθανό ότι οι ενέργειες που αναλαμβάνουν τα καθεστώτα για την παραγωγή αυτών των σημάτων είναι πιο αποτελεσματικές στο να φοβίζουν την αντιπολίτευση από το ίδιο το μήνυμα. 

   Τα αυταρχικά καθεστώτα, επιπλέον, που διεξάγουν εκλογές μπορεί να διαρκέσουν περισσότερο, όχι επειδή τα εκλογικά αποτελέσματα χρησιμεύουν ως ένδειξη της δύναμης του καθεστώτος, αλλά επειδή η διεξαγωγή εκλογών είναι ενδεικτική της δύναμης του καθεστώτος. Δηλαδή, μόνο τα λαϊκά καθεστώτα (popular regimes) ή τα καθεστώτα με την υλική ικανότητα να κερδίσουν εκλογές μέσω στρατηγικής χειραγώγησης διεξάγουν εκλογές επειδή ο κίνδυνος να χάσουν τις εκλογές είναι μικρός (Geddes 2006).

  Ακόμη και οι κυβερνήσεις στις δυτικές δημοκρατίες είναι γνωστό ότι διεξάγουν στρατηγικά κοινοβουλευτικές εκλογές σε περιόδους που είναι πιο επωφελείς για την κυβέρνηση στην εξουσία (Alastair Smith,  2003, “Election timing in majoritarian parliaments”, British Journal of Political Science, vol. 33, no 3, Jul 2003, pp. 397-418).

  Ωστόσο, τα αυταρχικά καθεστώτα δεν προβλέπουν πάντα με ακρίβεια τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών .

 

 

 

Απόκτηση Πληροφοριών (Information Acquisition)

   Οι μελετητές υποστηρίζουν επίσης ότι τα αυταρχικά καθεστώτα κατασκευάζουν και χρησιμοποιούν κατ’ επίφασιν (nominally)  δημοκρατικούς θεσμούς, ιδιαίτερα νομοθετικά σώματα (legislatures)  και πολυκομματικές εκλογές (multiparty elections), προκειμένου να εντοπίσουν και να διαχειριστούν πηγές κοινωνικής δυσαρέσκειας (social discontent).

  Τα νομοθετικά σώματα (legislatures) βοηθούν τα καθεστώτα να εντοπίσουν τη δυσαρέσκεια επειδή επιτρέπουν στους εκλεγμένους πολιτικούς να υποβάλουν αιτήματα στην κυβέρνηση εξ ονόματος των ψηφοφόρων τους . Στη συνέχεια, οι autocrats [: αυταρχικοί κυβερνήτες] είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες για να σταθεροποιήσουν τα καθεστώτα τους κάνοντας παραχωρήσεις πολιτικής ανταποκρινόμενοι σε αυτές τις απαιτήσεις.

  Οι πολυκομματικές εκλογές, υποστηρίζουν οι λόγιοι, είναι άλλος ένας επίσης θεσμός που υιοθετούν τα αυταρχικά καθεστώτα προκειμένου να μετριάσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια. Οι πολυκομματικές εκλογές βοηθούν αυτά τα καθεστώτα στο να ταυτοποιήσουν την διαφωνία επειδή οι ψήφοι υπέρ των υποψηφίων της αντιπολίτευσης αποκαλύπτουν τις εκλογικές περιφέρειες στις οποίες το συγκεκριμένο καθεστώς έχει αδύναμη υποστήριξη.

 Η Magaloni (2008) υποστηρίζει ότι, για να υπονομεύσουν την υποστήριξη προς την αντιπολίτευση, τα αυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν αυτή την πληροφόρηση ώστε να ανταμείψουν τους υποστηρικτές τους με πρόσβαση στα κυβερνητικά κονδύλια και, αντιστρόφως, να τιμωρήσουν τους αποστάτες κατακρατώντας τα κυβερνητικά κονδύλια.

    Τα εκλογικά αποτελέσματα, όμως, δεν παρέχουν σε ένα αυταρχικό καθεστώς πολλές πληροφορίες σχετικά με το πού βρίσκεται η αντιπολίτευση, διότι αυτά τα αποτελέσματα δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση του λαού, και επειδή οι συμπαθούντες την αντιπολίτευση μπορεί να απέχουν από την ψηφοφορία σε μεγάλους αριθμούς. 

 

 

Διανομή πατρωνείας (Patronage distribution)

    Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν και χρησιμοποιούν ονομαστικά δημοκρατικούς θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων κομμάτων και εκλογών, για να αγοράσουν υποστήριξη από πολιτικές ελίτ και πολίτες μέσω της πατρωνίας (/ - Geddes 2006, / - Lust-Okar 2008, /- Magaloni 2008, / - Blaydes 2011, / - Svolik 2012). 

 H Barbara Geddes (2006) υποστηρίζει ότι τα πολιτικά κόμματα παρέχουν στα μέλη οφέλη, συμπεριλαμβανομένων των θέσεων εργασίας, των συνδέσεων και άλλων οικονομικών ευκαιριών. Αυτά δίνουν στα μέλη του κόμματος μερίδιο στο σύστημα και, με τη σειρά τους, τα καθιστούν πιο πιθανό να αντιταχθούν στα πραξικοπήματα. Τα κόμματα, ισχυρίζεται η Γκέντες, είναι σε θέση να οργανώσουν αποτελεσματικά τη μαζική αντίθεση σε απόπειρες πραξικοπήματος, επειδή είναι σε θέση να επωφεληθούν από τα προϋπάρχοντα δίκτυα και τις σχέσεις των μελών τους για να οργανώσουν διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, απεργίες και άλλες ενέργειες κατά των πραξικοπημάτων.

 

  Ωστόσο, η βιβλιογραφία για τον δημοκρατικό αυταρχισμό (democratic authoritarianism) τείνει να υποβαθμίζει την αστάθεια που υπάρχει στα συστήματα που βασίζονται στην πατρωνεία (patronage-based systems) και μερικές φορές κάνει ad hoc ισχυρισμούς ότι τα οφέλη της πατρωνείας πρέπει να υπερτερούν των κινδύνων, διότι τα καθεστώτα με νομοθετικά σώματα διαρκούν τελικά περισσότερο.

  Η πατρωνεία ενέχει ορισμένους κινδύνους. Όταν τα χρήματα που υπάγονται σε αυτό το σύστημα στελεχώνονται, μπορεί να προκύψει αστάθεια.

  Επιπλέον, οι ελίτ μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν την αιγίδα που αποκτήθηκε μέσω του πολιτικού αξιώματος για να αμφισβητήσουν αυταρχικά καθεστώτα στο μέλλον. Οι δικτάτορες αντιμετωπίζουν συχνά διεκδικητές από πρώην μέλη του κόμματος.

  Αναγνωρίζοντας αυτούς τους κινδύνους, ορισμένα αυταρχικά καθεστώτα  εναλλάσσουν (rotate) τους γραφειοκράτες μέσα και έξω από το αξίωμα για να τους εμποδίσουν να αποκτήσουν θεσμικούς πόρους και να χτίσουν δίκτυα υποστήριξης που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αμφισβητήσουν τους αυταρχικούς κυβερνήτες (autocrats) στο μέλλον.

   Ο βαθμός στον οποίο οι εκλογές μειώνουν τη δυσαρέσκεια για την κατανομή της πατρωνείας υπερεκτιμάται επίσης επειδή όσοι βρίσκονται εκτός του συστήματος πατρωνείας (patronage system)  θα συνεχίσουν να είναι δυσαρεστημένοι.

 

  Τα όρια θητείας και οι αναγκαστικές συνταξιοδοτήσεις, τα οποία ορισμένα αυταρχικά καθεστώτα επιβάλλουν στους πολιτικούς για να επιτρέψουν σε άλλες ελίτ να ανταγωνιστούν για το αξίωμα, μπορεί επίσης να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια μεταξύ εκείνων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις έδρες τους (Svolik 2012).

   Τέλος, οι εκλογές περιορίζουν την ικανότητα των καθεστώτων να ανταμείβουν συγκεκριμένες ελίτ με πατρονάρισμα, προκειμένου να οικοδομήσουν στήριξη, καθώς οι εκλογές δίνουν στους πολίτες την εξουσία να επιλέγουν εκπροσώπους.

 

 

 Αξιόπιστη δέσμευση (credible commitment)

  Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι τα αυταρχικά καθεστώτα υιοθετούν κατ’ επίφασιν (κατ’ όνομα) δημοκρατικούς θεσμούς επειδή αυτοί οι θεσμοί επιτρέπουν στα καθεστώτα να δεσμεύονται αξιόπιστα να μην απαλλοτριώνουν τις εγχώριες επενδύσεις (Boix 2003, /. Wright 2008, / Gehlbach & Keefer 2012).

  Τα καθεστώτα αυτά είναι πιο σταθερά, διότι μπορούν να διατηρήσουν την υποστήριξη βασικών τομέων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ μη απαλλοτριώνοντας τα περιουσιακά τους στοιχεία (Boix 2003, Wright & Escriba-Folch 2012).

   Τα αυταρχικά καθεστώτα είναι επίσης λιγότερο πιθανό να αμφισβητηθούν από ανθρώπους που απαιτούν δημοκρατία στους δρόμους εάν προεδρεύουν ισχυρών οικονομιών (Brancati 2013).

 

 

Παρακολούθηση (Monitoring)

  Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι τα αυταρχικά καθεστώτα υιοθετούν και χρησιμοποιούν ονομαστικά δημοκρατικούς θεσμούς, έτσι ώστε οι ελίτ του καθεστώτος ανώτερου επιπέδου να μπορούν να παρακολουθούν τους δικτάτορες (Gehlbach & Keefer 2012, / Svolik 2012), και έτσι ώστε οι δικτάτορες να μπορούν να παρακολουθούν τις ελίτ του καθεστώτος χαμηλότερου επιπέδου). (Lorentzen 2009, / Blaydes 2011).

  Οι μελετητές επικεντρώνονται σε δύο τύπους ιδρυμάτων από αυτή την άποψη: τα νομοθετικά σώματα και τα μέσα ενημέρωσης. 

  O Μilan V. Svolik (2012, “The Politics of Authoritarian Rule”)  υποστηρίζει ότι οι θεσμοί διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων (π.χ. επιτροπές, πολιτικά γραφεία και κυβερνώντα συμβούλια) επιτρέπουν στις ελίτ του καθεστώτος ανώτερου επιπέδου να παρακολουθούν τη συμπεριφορά των δικτατόρων, επειδή συνεπάγονται τακτική αλληλεπίδραση μεταξύ δικτατόρων και ελίτ του καθεστώτος ανώτερου επιπέδου σχετικά με σημαντικές αλλαγές πολιτικής και περιοδικές αναθεωρήσεις των κυβερνητικών εσόδων και δαπανών.

   Με τη σειρά του, η μεγαλύτερη διαφάνεια, υποστηρίζει ο Σβόλικ, καθησυχάζει τις ελίτ ότι οι πραγματικές προσπάθειες του δικτάτορα να σφετεριστεί την εξουσία θα πιαστούν πριν να είναι πολύ αργά.  Η διαφάνεια αποτρέπει επίσης την κλιμάκωση των εσφαλμένων αντιλήψεων σχετικά με τις ενέργειες του δικτάτορα σε αποσταθεροποιητικές από το καθεστώς αντιπαραθέσεις.

   Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν, εν τω μεταξύ, ότι τα ελεύθερα μέσα (μαζικής ενημέρωσης) επιτρέπουν στις ελίτ του καθεστώτος ανώτερου επιπέδου να εντοπίζουν διεφθαρμένες και ανίκανες ελίτ χαμηλότερου επιπέδου και να τις απομακρύνουν από το αξίωμά τους (Blaydes 2011, /  Lorentzen 2009)

   Η δημόσια δυσαρέσκεια με διεφθαρμένους πολιτικούς μπορεί να αποσταθεροποιήσει τα καθεστώτα αν δεν αντιμετωπιστεί.

  Τα αυταρχικά καθεστώτα είναι πολύ πιθανόν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως έλεγχο σε τοπικούς πολιτικούς όταν η διαφθορά μειώνει σημαντικά αυτά που θέλει να κεφαλαιοποιήσει η κυβέρνηση και όταν δεν είναι διαθέσιμοι άλλοι μηχανισμοί, όπως η κομματική πειθαρχία ή οι αστυνομικές έρευνες.

  Η παρακολούθηση μπορεί να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη σταθεροποίηση των καθεστώτων, αλλά σε αντίθεση με ορισμένους από τους άλλους μηχανισμούς με τους οποίους πιστεύεται ότι τα θεσμικά όργανα ενισχύουν τα καθεστώτα, ο έλεγχος δεν απαιτεί από αυτά τα θεσμικά όργανα να είναι δημοκρατικά προκειμένου να είναι αποτελεσματικά. Συνεπώς, δεν εμπίπτει ξεκάθαρα στην ερευνητική ατζέντα του δημοκρατικού αυταρχισμού.

   Ούτε τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να είναι ελεύθερα για τις ελίτ ανώτερου επιπέδου για να παρακολουθούν τις ελίτ χαμηλότερου επιπέδου.

  Το να επιτραπεί στα ΜΜΕ να είναι ελεύθερα προκειμένου να παρακολουθούν τις ελίτ χαμηλότερου επιπέδου είναι επίσης επικίνδυνο, καθώς η αποκάλυψη των ελαττωμάτων της κυβέρνησης θα μπορούσε να μειώσει τη δημόσια στήριξη προς το καθεστώς. Δεδομένου αυτού του κινδύνου, πρέπει κανείς να αναρωτηθεί γιατί τα αυταρχικά καθεστώτα θα απελευθέρωναν τα μέσα ενημέρωσης όταν έχουν επίσης στη διάθεσή τους εναλλακτικά μέσα για την παρακολούθηση των ελίτ χαμηλότερου επιπέδου, συμπεριλαμβανομένης της μυστικής αστυνομίας, οι οποίες δεν έχουν το ίδιο αποσταθεροποιητικό δυναμικό.