Ναπολέων Λαμπελέτ
Το όνειρον του πιερρότου
μιμόδραμα, 1916
1916:
Ναπολέων Λαμπελέτ, το «Όνειρον του Πιερρότου»
Το
μονόπρακτο μιμόδραμα του Ναπολέοντος Λαμπελέτ το «Όνειρον του Πιερρότου»
παραστάθηκε στην Αθήνα, στα 1916, στο θίασο Κονταράτου (σε τιμητική της Έλσας
Ένκελ.
Ο
Ναπολέων Λαμπελέτ (1864-1932).
/ - από
την κριτική της παράστασης (περ. Πινακοθήκη):
. « Το μιμόδραμα το «Όνειρον του Πιερρότου» είνε πρωτότυπος
παντομίμα εκ των αρίστων του είδους αυτού.
Μία γραία διευθύνουσα πανδοχείον, ενώ κοιμάται,
ακούει κτυπήματα. Ανοίγει και μπαίνει ένας πεινασμένος και ριγών πιερρότος. Του
ετοιμάζει φαγητόν, ενώ αυτός κυττάζει δύο μεγάλας ρεκλάμας. Η μία παριστά τρεις
σωματοφύλακας πίνοντας ουίσκι και η άλλη μίαν ωραίαν γυναίκα κρατούσαν φιαλίδιον
αρώματος. Αφού έφαγεν ο πιερρότος κοιμάται.
Τά μεσάνυκτα οι τρεις σωματοφύλακες
ως και η ωραία μυροπώλις κινούνται σιγά-σιγά, κατέρχονται εκ των ρεκλαμών και χορεύουν
μενουέττο.
Ο πιερρότος, ως εν ονείρω σηκώνεται και ερωτοτροπεί
με την μυροπώλιδα, ήτις του ξεφεύγει. Την κυνηγά, αλλ’ εμποδίζεται από τους τρεις
σωματοφύλακας, μετά των οποίων μονομαχεί. Πληγώνει αλληλοδιαδόχως του; δύο, αλλά
πληγώνεται από τον τρίτον και πίπτει εις τας άγκάλας της ωραίας μυροπώλιδος, η
οποία τον τοποθετεί εις τον σοφάν διά να συνεχίση το όνειρόν του.
Τα ξημερώματα επανέρχονται οι σωματοφύλακες
και η μυροπώλις εις τα πλαίσιά των, ξυπνά ο πτωχός πιερρότος και φεύγει με την ανατολήν
του ηλίου διά να πλανηθή και πάλιν εις τους δρόμους.
Η
μουσική είνε λεπτεπίλεπτος, χαριτωμένη, σχεδόν ονειρώδης, εκφραστικοτάτη.
Αναπληροί την έλλειψιν των λέξεων και του άσματος πλέον ή επαρκώς. Κάθε νότα
και υπολογισμός. Δι’ αυτό απαιτεί μεγάλην προσοχήν το μουσικόν αυτό είδος, το
οποίον είνε από τα δυσκολώτερα. Μουσική - ηθοποιία.
Η
σκηνοθεσία καλλιτεχνικωτάτη, τα tableaux-vivants ωραιότατα, όλοι δε οι ηθοποιοί έπαιξαν
άριστα. Οι κ.κ. Φιλιππίδης, Δαμάσκος και Δράμαλης ως σωματοφύλακες
αρμονικώτατοι. Η κ. Ζαφειροπούλου ως πωλήτρια αρώματος, μικρογραφία της Ένκελ
αληθινή αποκάλυψις μιμοδραματικού ταλάντου.
Αδύνατον
να εφαντάζετο κανείς ότι Έλληνες ηθοποιοί δια πρώτην φοράν παίζοντες παντομίμαν
– και μάλιστα μουσικήν – θα ανεδεικνύοντο καλλιτέχναι τόσον μεγάλης
αντιλήψεως.»
/ - πηγή: περ.
Πινακοθήκη, Έτος ΙΣΤ’,
τεύχος 181, Μάρτιος 1916, στήλη: Θεατρική Ζωή, (σ. 10).
Λόγος Έμφρων