Vangelis
from Olympus to Earth and far out
Μέχρι οι νευροφυσιοεπιστήμες
και οι ψυχοκοινωνικοεπιστήμες
αποφανθούν τελεσίδικα
για το ζήτημα της «ιδιοφυϊας»,
ας αρκεστούμε στο αρχαιότροπο
«μούσαν πολύτροπον».
Περί
της αποδείξεως:
Ακροάσου,
μεταξύ άλλων πολλών και πολλών συνθέσεών του,
από τον δίσκο του Βαγγέλη Παπαθανασίου
«Heaven and Hell” (1975)
τη σύνθεση «12 o’ clock”.
Στα φωνητικά η Vana Verouti (Βάνα Βερούτη).
Vangelis
– Βαγγέλης
Παπαθανασίου.
Λόγος Έμφρων
Μάρκος Αυγέρης
Ανάμεσα στους ανθρώπους
δίπρακτο δράμα, 1904
παράσταση: «Νέα
Σκηνή»
/ - a.) Το δράμα εις πράξεις δύο «Ανάμεσα στους
ανθρώπους» του Μάρκου Αυγέρη παραστάθηκε από τη «Νέα Σκηνή» του
Κωνσταντίνου Χρηστομάνου το φθινόπωρο του 1904 στο Δημοτικό Θέατρο.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Λουκά ο Νίκος
Παπαγεωργίου, ως Αννέτα η κ. Χατζηχρήστου.
Όπως γράφει στην επαινετική θεατρική
κριτική του ο Γρηγόριος Ξενόπουλος: « Ο συγγραφεύς του δράματος νεαρώτατος, φοιτητής είκοσι εικοσιδύο ετών,
από την Ήπειρον νομίζω ».
Συνεχίζει αργότερα:
«Πρέπει να ομολογήσωμεν ότι ποτέ έως τώρα έλλην δραματικός δεν συνέλαβεν
υπόθεσιν τόσω δραματικήν, ζωντανήν, γνησίαν, αληθινήν. … Ο κ. Αυγέρης είνε ήδη δραματικός συγγραφεύς, άξιος του ονόματος.»
/ - b.)
Η υπόθεση του δράματος:
« Η σκηνή εις ένα χωριό. Η Αννέτα, η εύμορφη αδελφή
του νέου αγιογράφου Λουκά, έχει σχέσεις με τον γυιό του Άρχοντα - ανώνυμον –
και τον δέχεται στο σπίτι της και κοιμάται μαζί του.
Όταν
όμως ανακαλύπτεται η ατιμία της, οι χωρικοί, ο κόσμος, οι άνθρωποι απαιτούν από
τον αδελφόν της να την σκοτώση ή τουλάχιστον να την διώξη. Και του Λουκά αυτή
είνε η πρώτη αταβιστική ορμή. Δια της βίας συγκρατεί τον εαυτόν του την στιγμήν
που ακούει από το στόμα της αδελφής του το έγκλημά της.
‘Ηδη ο
μέλλων πενθερός του, - ο Λουκάς είναι αρραβωνιασμένος, - του στέλνει οπίσω το
δακτυλίδι.
Οι
χωρικοί τον περικυκλώνουν, τον υβρίζουν, τον προπηλακίζουν, τον πτύουν, και
νομίζω ότι τον κτυπούν. Ο Λουκάς καταφεύγει εις το σπίτι του, αλλ’ οι διώκται
τον παρακολουθούν και εισορμούν. Η Αννέτα είναι εκεί. Η θέα της εξεγείρει ακόμη
την αγριότητά των, και κατά το έθιμον, θέλουν να την αρπάξουν και να την
πομπέψουν.
Ο Λουκάς
ανθίσταται. Οι χωρικοί τον δένουν και απάγουν την αδελφήν του. Ο Λουκάς σπάει
τα δεσμά του και τρέχει κατόπι των. Είνε αργά. Η Αννέτα έχει πομπευθή και
κακωθή μέχρι θανάτου. Του την αποδίδουν πτώμα σχεδόν, αιμόφυρτην,
ελεεινήν.
Τι να
την κάμη τώρα; Το ζωντανόν καλλιτέχνημα του το εμόλυναν, του το εχάλασαν, του
το ατίμασαν, του το κατέστρεψαν. Και ο Λουκάς έξαλλος τώρα, το πετά εις το
ποτάμι.. Ίσα ίσα που την νύκτα εκείνη είχεν ιδή εις τον ύπνον του ότι την
αδελφήν του την έτρωγαν λύκοι. Και να που οι λύκοι – οι άνθρωποι, - του την
έφαγαν αληθινά.
Και εις
το τέλος όταν πίπτη η αυλαία, ο τρελλός Λουκάς εξορμά από την σκηνήν,
ενθυμούμενος τόνειρόν του και φωνάζων σπαρακτικώς:
“ Οι λύκοι ! οι λύκοι ! οι λύκοι !”. »
/ - πηγή b.: περ. Παναθήναια, τεύχος της 15
Οκτωβρίου 1904, στήλη: Θεατρική Ζωή, άρθρο: Νέα Σκηνή: «Μπροστά στους
ανθρώπους» δράμα εις πράξεις δύο, υπό Μάρκου Αυγέρη, συντάκτης: Γρηγόριος
Ξενόπουλος, (σ. 23-24).
/ - c.) Το χειρόγραφο (κείμενο) του
συγκεκριμένου θεατρικού έργου έχει χαθεί. Σαν μαρτυρία μένουν μόνον οι κριτικές
που γράφθηκαν γι’ αυτό τον Οκτώβριο του 1904 στα «Παναθήναια», στους «Καιρούς»,
κ.α.
/ - πηγή c.: Η εισαγωγή για τη ζωή του Μάρκου Αυγέρη στο μεταθανατίως
εκδοθέν βιβλίο: Μ. Αυγέρη, «Ιδεολογικά», Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα (1974).
/ - d.) Μάρκος Αυγέρης μερικά βιογραφικά:
« Ο Μάρκος Αυγέρης
(1884, Ιωάννινα – 1973, Αθήνα).
Το καλοκαίρι του 1901 εγκατέλειψε τα Ιωάννινα για να
πάει στην Αθήνα και να σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε το
δίπλωμα του ιατρού το 1907.
Εμφανίσθηκε στα γράμματα πολύ νέος με το ποίημα «Η Βάβω η Τασιά» που δημοσιεύθηκε
στο περιοδικό Νουμάς το 1904.
Την ίδια χρονιά (1904), ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος ανέβασε στη Νέα
Σκηνή, το θεατρικό έργο του Αυγέρη «Μπροστά Στους Ανθρώπους».
Το έργο χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό κι ο νεαρός έγινε δεκτός στους
καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς κύκλους της Αθήνας με διθυραμβικές κριτικές.
Το δράμα αυτό, που δυστυχώς χάθηκε, υμνήθηκε, μεταξύ άλλων, από τον
"πατριάρχη" του θεάτρου, τον Γρηγόριο Ξενόπουλο.»
/ - πηγή d.: ιστότοπος «Περί… γραφής», λήμμα: Μάρκος Αυγέρης.
BLACK PUMAS COLORS
Τραγούδι: Colors
Μουσικό είδος: Psychedelic Soul
Από
τον πρώτο τους δίσκο
Μουσική
πρόταση: Βασίλης Αρβανίτης
Για
περισσότερες προτάσεις:
“Dream City Radio”
Ηλεκτρονική
διεύθυνση: www.dreamcity.gr
Εκπομπή “Dream city” κάθε Τρίτη 8 με
10 το βράδυ.
Πάνος Βαρελάς
Μυκηναϊκός Βράχος
Πάνος Βαρελάς
Φωτογραφία:
«Μυκηναϊκός βράχος»
Βιανδίνη,
Λακωνία
Η Μελισσανδρού
- το ευσυγκίνητο φυτό
Αι «ΜΥΚΗΝΑΙ»
του Άργους γράφουν:
« Υπάρχει φυτόν ευρισκόμενον καθ’ άπασαν την
Αργολικήν πεδιάδα καθώς και εις πολλά μέρη της Ελλάδος, το οποίον ενταύθα είναι
γνωστόν υπό το όνομα Μελισσανδρού και το οποίον έχει την εξής ιδιότητα.
Οπόταν πλησιάση αυτό ανήρ ή γυνή και
απαγγείλη παρ’ αυτώ κλαυθμηρώς στίχους τινάς, τα φύλλα του φυτού πάραυτα
μαραίνονται και καταπίπτουσι.
Συνήθως αι γυναίκες λέγουσι προς αυτό εν είδει μοιρολογίου τα εξής:
Μελισσανδρού με τον ανθό
που είχες τον άνδρα τον καλό.
Οπού τον εσκοτώσανε
σ’ της Μπαρμπαριάς τα μέρη.
Και έκανες όρκο ‘ς το Θεό,
Μην κάνης άλλο ταίρι.
Υπάρχει περί του φυτού
τούτου η εξής παράδοσις:
Υπήρξεν εις παλαιοτέραν εποχήν κόρη
Ελληνίς, Μελισσανδρού καλουμένη, ήτις είχεν ωραίον σύζυγον, όν συλλαβόντες
πειραταί είς τι ταξείδιόν του γενόμενον χάριν εμπορίας, τον εφόνευσαν εις την
Βαρβαρίαν ένθα τον μετέφεραν.
Η Μελισσανδρού μαθούσα τον φόνον του
συζύγου της απέθανεν εκ της λύπης της. Επί δε του τάφου της ανεφύη το φυτόν
αυτό, το οποίον συγκινείται όταν πλησίον του κλαύση τις και είπη μοιρολόγιον
τι, ώστε τα φύλλα του πάραυτα μαραίνονται και πίπτουν.»
/ - πηγή: περ. Παναθήναια, (διπλό) τεύχος 31 Αυγούστου-15 Σεπτεμβρίου 1902, στήλη: Ο Τύπος, σ. 352.
Η
εκδοχή του «θρύλου» σύμφωνα με τον Άγι Θέρο
[
απόσπασμα από το βιβλίο του Άγι Θέρου: «Οι Θρύλοι του Μυστρός», Αθήνα, 1962 ]
« Η ΜΕΛΙΣΣΑΝΤΡΟΥ »
Ο
Μελίσσαντρος ξεκίνησε μια μέρα, για να μισέψη Μπαρμπαριά ως Τούνεζι, να κάνη
εμπόριο διαμαντικών. Αποχαιρέτησε τη Μελισσαντρού, τη γυναίκα του, και μίσεψε.
περάσαν χρόνια, τρία, τέσσαρα, κ’ η Μελισσαντρού ήταν πάντα δακρυσμένη και
συλλογισμένη απαντέχοντας τον ξενιτεμμένο της, τον ώμορφο Μελίσσαντρο.
Μά η μοίρα τον είχε κακογραμμένο τον ώμορφο Μελίσσαντρο. και
μιάν ημέρα, που ταξείδευε με το καράβι του, τον πιάσανε κουρσάροι Αλτζερίνοι
και του πήραν το έχει του και την πραμμάτεια του και τον εσκότωσαν και τον
έρριξαν στης Μπαρμπαριάς τη θάλασσα, την πεντάρμυρη.
Η Μελισσαντρού, η δύστυχη, σαν έμαθε το σκοτωμό τ’ αντρός της, απόθανε
απ’ τη θλίψι αμέσως. Κι’ απάνω στο μνημούρι της φύτρωσε το λουλούδι, που’χει τ’
όνομά της, και σαν του ειπής το μοιρολόγι απάνω του, ξεραίνονται τα φύλλα του
κι’ οι κλώνοι και τα λούλουδα, και σωριάζονται μονομιάς χάμου.
Και του λένε και του τραγουδούν:
Μελισσαντρού με τον ανθό,
που
είχες τον άντρα τον καλό,
οπού τον εσκοτώσανε
στης Μπαρμπαριάς τα μέρη,
κ’ έκανες όρκο στο Θεό,
Μην κάνεις άλλο ταίρι…
Άγις Θέρος
/ - πηγή: ετήσια έκδοση «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά 1963», Ζ’ τόμος,
Αθήνα, σ. 82, 1963
Ελένη Δαβιλά Δοκιμές
πτήσης
Ελένη Δαβιλά
Δοκιμές
πτήσης
λάδι σε καμβά
διαστάσεις: 150 cm X 100 cm
RICK WAKEMAN,
the magician of Keyboards
(b. 1949)
Φωτογραφία:
από συναυλία του 1975
Rick
Wakeman
Ακροάσου μεταξύ άλλων
το δίσκο του 1995 «The Seven Wonders of the World”
Συνθέσεις:
/
- «The Pharos of Alexandria”
/
- “The Colossus of Rhodes”
/
- “The Pyramids of Egypt”
/
- “The Hanging Gardens of Babylon”
/
- “The Temple of Artemis”
/
- “The Statue of Zeus”
/
- “The Mausoleum of Halicarnassus”
Λόγος Έμφρων
Οι γέρανοι του Ιβύκου
[
επιλεγέντα αποσπάσματα από τη μελέτη του Σταμάτιου Βάλβη (1890). Η ορθογραφία η
ίδια με το πρωτότυπο κείμενο. Μεταλλαγή όμως σε μονοτονικό λόγω έλλεψης
πολυτονικής γραμματοσειράς. ]
- “Το αρχαίον περί του Ιβύκου διήγημα“
(από Σταμάτιο Βάλβη)
«Εκ των ωραίων και διδακτικών παραδόσεων των αρχαίων Ελλήνων είνε και το διήγημα περί του θανάτου και της δια γεράνων εκδικήσεως του Ρηγίνου ποιητού Ιβύκου.
Αλλά το διήγημα τούτο, διαλαμβάνον περί γεγονότος τελεσθέντος κατά τον έκτον προ Χριστού αιώνα, τοσούτον εν τοις καθ’ έκαστα ημαυρώθη και μετεβλήθη υπό του χρόνου, ώστε ασαφές και ποικίλον εγένετο.
Ποιούμεθα τας εξής εικασίας:
/ - Α’
– ότι ο Ίβυκος απέθανε ριφθείς υπό ναυτών εις την θάλασσαν. Τούτο δε
βεβαίως συνέβη κατά τον πλουν του ποιητού από Σάμου εις Ρήγιον.
/ - Β’ – ότι η πράξις των ναυτών
ανεκαλύφθη εν Κρότωνι, διότι μόνον εν τη πατρίδι αυτών εδύναντο εκείνοι
γελώντες να είπωσι την εσχάτην ρήσιν του δυστυχούς ποιητού «υμείς δε, ω γέρανοι, έστε οι μάρτυρές μου».
Η δε ρήσις αύτη εγένετο αιτία της ανευρέσεως των αυτουργών, διότι
ηκούσθη υπό τινος πεπειραμένου Πυθαγορείου, υπονοήσαντος το γενόμενον και
αγαγόντος αμφοτέρους εκείνους εις το Αρχείον των Χιλίων. Ούτοι δε ήσαν χίλιοι
άνδρες, δοικηταί της πολιτείας των Κροτωνιατών, και αιρετοί από τιμημάτων.
Και κατ’ αρχάς μεν ηρνούντο οι ένοχοι την πράξιν, είτα δ’ όμως,
προσαχθέντων των παίδων, τουτ’ έστι των υπηρετών του πλοίου, εξηλέγχθη το
έργον, και δίκας έδωκαν οι αυτουργοί.
Ταύτα δυνάμεθα μετά πιθανότητος να εικάσωμεν εκ των αρχαίων πηγών. Του
Ιαμβλίχου η διήγησις, πολλάς έχουσα τας λεπτομερείας, δύναται ευλόγως να
θεωρηθή ως πλησιέστερον κειμένη προς την αλήθειαν ή πάσα άλλη γενική και
αόριστος. Δια τούτο ενομίσαμεν ότι αι εξ αυτής εικασίαι είνε πιθανώτεραι και
βεβαιότεραι των άλλων.
Αφηγούμεθα ως εξής το περί
των γεράνων του
Ιβύκου διήγημα.
Ο Ίβυκος, επιφανής λυρικός ποιητής εκ Ρηγίου της Μεγάλης Ελλάδος,
καταγόμενος και ακμάσας το 540 π.Χ.. ήλθε ποτε εις τον τύραννον της Σάμου
Πολυκράτην, φημιζόμενον δια τον παροιμιώδη αυτού θησαυρόν και δια την ένθερμον
προς τας Μούσας φιλίαν.
Διατρίψας δε ο ποιητής εν τη Σάμω εφ’ ικανόν χρόνον και παντοίων αγαθών
πλησθείς, απεφάσισε να επανέλθη εις την φίλην αυτού πατρίδα, το Ρήγιον.
Επιβάς δε πλοίου Κροτωνιατικού, επανέκαμπτεν εις την εαυτού, ότ’ εν μέσω
του πλού, ανακαλύψαντες οι ναύται ότι είχε χρήματα πολλά, εξέρριψαν αυτόν εις
την θάλασσαν, ίνα σφετερισθώσι τον θησαυρόν.
Ο δυστυχής ποιητής, περιελθών εις την εσχάτην στιγμήν και ουδένα έχων
βοηθόν ή μάρτυρα, είδεν εξαίφνης περί αυτόν πετομένας γεράνους, και εν τη
ελλείψει πάσης ελπίδος, αποταθείς προς εκείνας είπεν «υμείς, ω γέρανοι, έστε
οι μάρτυρές μου».
Και αυτός μεν κατεποντίσθη, το δε πλοίον κατέπλευσεν εις τον Κρότωνα.
Ημέραν δε τινά, τελουμένου θεάτρου και κατά τύχην διερχομένων γεράνων, ειπέ τις των ναυτών εις τον παρακαθήμενον
εταίρον αυτού: «Βλέπεις τους μάρτυρας;».
Η φράσις αύτη μεγάλην εποίησεν εντύπωσιν εις τινα οξύνουν Πυθαγόρειον, όστις, υπονοήσας τα γενόμενα,
ήγαγεν αυτούς εις το Αρχείον των Χιλίων. Και κατ’ αρχάς μεν απηρνούντο την
πράξιν, είτα δ’ όμως, προσαχθέντων των παίδων του πλοίου, εξηλέγχθη το έργον,
και δίκας έδωκαν οι αυτουργοί.
Το γεγονός τούτο διεβοήθη καθ’ άπασαν την Ελλάδα και παροιμία δε
προέκυψεν «αι Ιβύκου γέρανοι»,
ισοδύναμος ούσα τω καθομιληθέντι ρητώ του Μενάνδρου «έστι δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά».
/ - πηγή: Σταμάτιος Δ. Βάλβης,
«Φιλολογικά μελετήματα», Εν Αθήναις,
1890.
Ο
Σταμάτιος Δ. Βάλβης (1850-1916).
Λόγος Έμφρων