Προκρίνουμε
τη μονογραφία
του Roberto Uger "Passion: An Essay on Personality"
:[προτοιμασία πριν την ανάγνωση: οι αναλύσεις του Αριστοτέλους γύρω από τα πάθη ]
Passion: an
Essay on Personality (1984) book by Roberto Unger
The
FREE PRESS, New York, pp. 300.
Σύσταση: κριτική ανάγνωση
Απαραίτητη η
βιβλιοκριτική-βιλιοπαρουσίαση από τον James Boyle στο Harvard Law Review, March, 1985 (διαθεσιμη ελεύθερη στο διαδίκτυο)
Time waits for no one 1974
Rolling
Stones
Από τον δίσκο
των Rolling Stones:
“It’s Only
Rock ‘n Roll”
(1974)
Ενδεικτικά οι στίχοι:
Yes,
star-crossed in pleasure, the stream flows on by
Yes, as we're sated in leisure, we watch it fly, yes
And time
waits for no one, and it won't wait for me
And time waits for no one, and it won't wait for me
Time can
tear down a building or destroy a woman's face
Hours are like diamonds, don't let them waste
Time waits
for no one, no favors has he
Time waits for no one, and he won't wait for me
Men, they
build towers to their passing
Yes, to their fame everlasting
Here he comes, chopping and reaping
Hear him laugh at their cheating
Σύνθεση: Jagger-Richards / (Taylor)
Επισήμως ο Mick Taylor δεν πιστοποιήθηκε
ως συνδημιουργός
του συγκεκριμένου τραγουδιού.
Rolling Stones
Rolling Stones 1974
Mick Taylor
Oι μουσικοί στο συγκεκριμένο τραγούδι:
/ - Mick Jagger: lead vocals
/ - Keith
Richards: guitar, backing vocals
/ - Mick
Taylor: lead guitar, acoustic guitar
/ - Bill
Wyman: bass, synthesizer
/ - Charlie
Watts: drums
/ - Nicky Hopkins: piano
/ - Ray Cooper: percussion
Σχεδιασμός εξωφύλλου:
Guy Peellaert.
Προκρίνουμε και προτείνουμε
Το άρθρο
“Aniconism: definitions, examples and comparative perspectives” by Milette Gaifman
Περιέχεται στο Journal “Religion”,
volume 47, 2017
Διαθέσιμο επίσης
και στο διαδίκτυο
Wifredo
Lam (1902 -1982)
La Fiancee de Kiriwina, 1949
(ο πίνακας του Κουβανού ζωγράφου Wifredo Lam από τον ιστότοπο που φέρει το όνομά του. Υπάρχει επίσης
αναρτημένος στο διαδίκτυο στο WikiArt).
On
the Nature of Threat.
A
Social Psychological Analysis
Thomas W. Milburn & Kenneth
H. Watman
Praeger Publishers, New York,
U.S.A. 1981.
Από
τη μονογραφία των Thomas
W. Milburn και Kenneth H. Watman «Περί
της φύσεως της Απειλής. Μία κοινωνική ψυχολογική ανάλυσις» (1981) αντιγράφω
με συντμήσεις ορισμένα χωρία εκ του προλόγου.
Δεν υπάρχει μετάφραση, αλλά η κυριολεξία στη
διατύπωση καθιστά ευανάγνωστο το νόημα του κειμένου, τη στιγμή μάλιστα που
απουσιάζουν άκρως εξειδικευμένοι όροι.
/ - 1. INTRODUCTION
AND OVERVIEW
“Guilt
arises from the invocation of violated norms by a person in a legimate position
to do this.
The important roles of norms and legitimacy in effective threats
comprise one of the two major themes of this book.
The
second (major theme) of these proceeds logically from the first: Threats can be
seen as one of the mechanisms of social control, and, therefore, of personal
control over an unpredictable environment.
This theme, the use of threats
to control an unpredictable
social environment,
is part of the larger struggle by human beings to reduce the uncertainty of
their environment in general.
Threats
are one means to this end; promises,
mendations,
warnings,
rewards, and punishments
are alternatives.
Promises take the same
implicative “if/then” form as threats.
Given this close relationship, it is not surprising that a threat is implicit in every promise. Likewise, there is a promise in every threat,
assuming the threat to be truly contingent.
Threat Definitions
Kinds of threat definitions which can be described
as external.
Kinds of threat definitions which can be
described as internal.
The internal theories of threat have been criticized as lacking
objective criteria for evaluation (Tedeschi, 1970).
The external theories (of threat) attempt to avoid this problem by
looking to those elements of threat that can be objectively measured and
verified.
Ορισμός απειλής:
We define the condition of
threat/ to be the coexistence of two conditions: i) a
danger of loss or damage (perceived or unperceived to the target) to
some value of the target’s and ii) the inability
(perceived or unperceived by the target) of the target
to reduce the danger by exerting some degree of control over some
element of the danger.
Control can take a very wide variety
of forms.
The definition of threat as the coexistence of increased danger and
decreased control permits one to use the term “threat” in the context of
situations not involving social communication.
A threat can be subjective
or objective, depending upon
the perceptions of the target.
Threats exist as part of a larger system consisting of five other elements: a medium of communication, a source, a target, an
audience, and a situational context.
The medium
of communication may be written or verbal messages, and/or physical
actions taking the form of threats.
The source is the threatener (ο απειλών).
The target
is the person or group threatened (ο απειλούμενος).
By audience,
we mean one or more third-party observers of the threat. These may by
disinterested bystanders, or they may be actively involved with the major
actors in a variety of ways.
The context
refers both to the immediate situation in which the threat occurs, and to the
social and personal norms present that exert control over the actor’s behavior
and the outcome of the threat.
TYPES OF THREAT
Explicit threat
[σαφής, ρητή]
An explicit threat is a message, communicated in the following form: “If
you do A, I will do B”.
Such threats usually appear in bargaining
situations.
Bargaining refers to the interaction that takes place between parties
wishing to pursue conflicting policies or courses of action. Threats are used
in such situations to alter the costs and benefits of the alternatives facing
each party.
Τα
πλεονεκτήματα του τύπου «ρητή» απειλή:
Explicit threats have several advantages
of other types of threats.
First, the threatener (απειλών) can exercise a high degree of control over the
timing, terms, and ambiguity of the threat.
Second, explicit threats permit
clarity when threat, as a form, is being used to communicate a position or an
attitude.
The tone of the verbal threat supplies
an added dimension.
Τα
μειονεκτήματα του τύπου «ρητή» απειλή:
But
explicit threats have a major disadvantage
as well: The target is more apt to respond angrily or stubbornly than with
other types of threats.
Presumably, this is because an explicit threat often involves close
personal contact between the actors.
Συνοψίζοντας:
In other words, though an
explicit threat permits the greatest degree of control, its failure rate is the
highest.
Implicit threat
[σιωπηρή, υπονοούμενη]
Implicit or tacit
threats are threats conveyed by some action without an added verbal or written
explication.
The prominent characteristic of an implicit threat is an irreducible
ambiguity traceable to two elements:
First, the threatener never explicitly communicates that an action is
intended as a threat, or that action is contingent upon future behavior of the
target.
Second, at times, even the identity of the target is unclear.
There are indications in the historical literature that implicit threats
are quite powerful. This may be related to three
factors:
First, implicit threats seem to be less personal than explicit threats, so the target is
less inclined to dig in his heels instinctively.
Second, the credibility
of such a threat is high since the
threatener has indicated that he is not averse to action.
Third, because implicit threats are ambiguous,
they act somewhat like a projective test. The target is free to use the threat as a screen for his worst fears.
Jimi Hendrix (1942-1970)
Μυθολογία του 20ού αιώνα
(Η φωτογραφία από το “You Tube”)
Προκρίνουμε και προτείνουμε το άρθρο
The Cheater’s
High: The Unexpected Affective Benefits of Unethical Behavior
by Nicole E.
Ruedy, Celia Moore, Francesca Gino, and Maurice E. Schweitzer
Article in Journal of Personality and Social
Psychology (2013)
Διαθέσιμο στο διαδίκτυο
The Cheater
Συνόψιση
θέσεων άκρως περιληπτικά.
Το κείμενο είναι αμετάφραστο. Στο τέλος προσφέρεται μία ενδεικτικής μορφής μετάφραση αλλά χωρίς να αξιώνει υψηλό βαθμό αξιοπιστίας. Συνοδεύεται από κάποια σχόλια σχετιζόμενα με τη φύση της συγκεκριμένης μελέτης.
Δεν περιλαμβάνεται η μεθοδολογία και ανάλυση των έξι πειραμάτων (studies), που παραθέτουν οι ερευνητές
Ούτε επίσης οι περιορισμοί [κοινωνικό περιβάλλον, situational factors, political system, etc) που στον επίλογό τους θέτουν οι
ερευνητές.
Το ερώτημα του αν
συμφέρει κανείς να είναι δίκαιος ή άδικος που τίθεται στην αρχή της «Πολιτείας»
του Πλάτωνος επανεμφανίζεται στην παρούσα μελέτη. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι ο
Πλάτων με τον μύθο του Ηρός (τιμωρία στο επέκεινα) είχε θέσει μια τελική
δικλείδα για τον cheater [κοινωνικό εξαπατητή] που διέφυγε ανεξέλεγκτος από την παρούσα ζωή.
Στη συγκεκριμένη
μελέτη των Ruedy, Moore, Gino, and Schweitzer βασικό
ρόλο ενέχει η διάκριση μεταξύ του “should” self και του “want” self.
Behavioral
ethics scholars argue that when people face ethical dilemmas, they experience a
tension between a person’s “want” and “should” selves (Bazerman, Tenbrunsel,
& Wade-Benzoni, 1998; Mead, Baumeister, Gino, Schweitzer, & Ariely,
2009; Tenbrunsel et al., 2010).
The “want”
self is defined by short-term goals,
impulsivity, and “hot” decisions, whereas the “should”
self involves long-term, rational, and “cold” decisions
Τα σποσπάσματα από το
άρθρο:
Many
theories of moral behavior assume that unethical behavior triggers negative
affect. In this article, we challenge this assumption and demonstrate that
unethical behavior can trigger positive affect, which we term a “cheater’s
high.”
Cheating is associated with feelings of
self-satisfaction, and the boost in positive affect from cheating persists even
when prospects for self-deception about unethical behavior are reduced (Study
5).
We propose
that although many individuals believe that engaging in unethical behavior will
result in increased negative affect, acting unethically can predictably trigger
positive feelings. Across six experiments, we find support for our predictions.
In
fact, scholars and philosophers alike have long assumed a link between affect
and ethical decision making (see Plato, Republic, 2:359a–360d, 10:612b; see
also Doris, 2002, Chapter 8; Rawls, 1971). Accounts of this link typically
presume that immoral acts trigger negative affect (such as guilt, shame, and
remorse) and that the anticipation of negative affect represents an expected
cost that curbs unethical behavior (Bandura, 1990; Baumeister et al., 2007;
McGraw, 1987; Schwarz, 2000; Wright, 1971).
In summary, empirical work across laboratory
and field studies have supported the prevalent assumption that unethical
behavior triggers negative affect, but these studies have focused on acts that
harm a salient victim, often at the directive of someone else.
However, restricting
the definition of unethical behavior to acts that cause direct interpersonal
harm would be problematic. Many acts of theft and dishonesty—including computer
piracy, tax evasion, insurance fraud, workplace theft, and cheating in
scholarly endeavors— do not cause (obvious) direct harm to a salient victim.
Yet, they do contravene a moral principle, such as fairness or honesty, and are
therefore widely recognized as unethical, even without an element of
interpersonal harm.
Thus, building on traditions in both moral
psychology ((Uhlmann, Pizarro, Tannenbaum, & Ditto, 2009) and philosophy
(Hare, 1981; Kant, 1785/1993), we define
unethical
behavior as acts that violate
widely held moral principles (such as honesty or fairness).
This definition includes behaviors such as
cheating, dishonesty, and stealing. Many
behaviors that violate widely held principles lack a specific, identifiable victim
but harm the broader community and
constitute unethical behavior (Alicke, 2012; Pizarro, Tannenbaum, &
Uhlmann, 2012). For instance, unethical actions may undermine a norm (Gray,
Waytz, & Young, 2012) or violate abstract concepts such as “community”
(Rozin, Lowery, Imada, & Haidt, 1999) or “purity” (Haidt, 2001).
Surprisingly, very little prior work has
examined the affective consequences of voluntary unethical behavior without
obvious harm or a salient victim.
Thus, in contrast to the traditional perspectives,
we propose that voluntary unethical acts without salient victims and obvious harm
not only fail to elicit negative affect but may actually evoke positive affect,
a phenomenon we term the “cheater’s high.”
The idea that unethical behavior can trigger
positive affect is consistent with many anecdotal accounts of dishonesty,
theft, and fraud. These accounts include wealthy individuals who delight in
shoplifting affordable goods (Seagrave, 2001), joy-riders who steal cars for
the thrill (Katz, 1988), and fraudsters who revel in their misdeeds [απατεώνες που διασκεδάζουν/καυχώνται για τις κακές τους πράξεις] (Abagnale
& Redding, 2000).
We
note that the “cheater’s high” is related to two streams of prior research.
First, it is related to Ekman’s (2001)
concept of “duping delight,” or the
exhilaration [χαρά] caused
by successfully deceiving others, which to date, lacks an
empirical demonstration (DePaulo et al., 2003).
Second, it is related to research on “forbidden fruit,” which suggests that
people find objects and experiences that are forbidden or taboo to be more
attractive and alluring than those that are not forbidden (Alberts, Mulkens,
Smeets, & Thewissen, 2010; Fishbach, 2009; Mann & Ward, 2001; Pechmann &
Shih, 1999). This work does not address the affective consequences of unethical
behavior but does suggest a
contributing factor: People may enjoy
engaging in behaviors that are prohibited.
Οι μελετητές της δεοντολογικές συμπεριφοράς υποστηρίζουν
ότι όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ηθικά διλήμματα, βιώνουν μια (εσωτερική)
ένταση μεταξύ του εαυτού-«θέλω» και του εαυτού-«πρέπει» (Bazerman, Tenbrunsel, & Wade-Benzoni, 1998; Mead, Baumeister, Gino, Schweitzer, & Ariely, 2009 Tenbrunsel et al., 2010).
Ο «θέλω»-εαυτός ορίζεται από
βραχυπρόθεσμους στόχους, παρορμητικότητα και «καυτές» αποφάσεις, ενώ ο «πρέπει»-εαυτός περιλαμβάνει
μακροπρόθεσμες, λογικές και «ψυχρές» αποφάσεις
Πολλές θεωρίες ηθικής
συμπεριφοράς υποθέτουν ότι η ανήθικη συμπεριφορά προκαλεί αρνητικές επιπτώσεις.
Σε αυτό το άρθρο, αμφισβητούμε αυτήν την υπόθεση και αποδεικνύουμε ότι η
ανήθικη συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει θετική επίδραση, την οποία ονομάζουμε
«cheater's high». [:~ το «ανέβασμα» του
εξαπατητή.]
Η εξαπάτηση σχετίζεται με συναισθήματα εαυτο-ικανοποίησης και η αύξηση της θετικής επίδρασης από την εξαπάτηση συνεχίζεται ακόμη και όταν μειώνονται οι προοπτικές για εαυτo-εξαπάτηση (self-deception) σχετικά με την ανήθικη συμπεριφορά (Μελέτη 5).
Εμείς προτείνουμε ότι μολονότι πολλά άτομα πιστεύουν ότι η συμμετοχή σε ανήθικη συμπεριφορά θα οδηγήσει σε αυξημένο αρνητικό αποτέλεσμα, το «δραν» ανήθικα απεναντίας μπορεί να προκαλέσει προβλέψιμα θετικά συναισθήματα (για τον εξαπατητή). Σε έξι πειράματα, βρίσκουμε υποστήριξη για τις προβλέψεις μας.
Στην πραγματικότητα, οι μελετητές και οι φιλόσοφοι έχουν από κοινού εδώ και πολύ καιρό υποθέσει μια ζεύξη μεταξύ της επιρροής και της ηθικής λήψης αποφάσεων (βλ. Plato, Republic, 2: 359a-360d, 10: 612b, βλ. Επίσης Doris, 2002, Κεφάλαιο 8; Rawls, 1971). Οι εξηγήσεις αυτού του συνδέσμου (link) υποθέτουν συνήθως ότι οι ανήθικες πράξεις προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις (όπως ενοχή, ντροπή και τύψεις) και ότι η πρόβλεψη των αρνητικών επιπτώσεων αντιπροσωπεύει ένα αναμενόμενο κόστος που περιορίζει την ανήθικη συμπεριφορά ( Bandura, 1990; Baumeister et al., 2007; McGraw 1987, Schwarz, 2000, Wright, 1971).
Συνοπτικά, η εμπειρική εργασία σε εργαστηριακές και επιτόπιες μελέτες έχει υποστηρίξει την επικρατούσα υπόθεση ότι η ανήθικη συμπεριφορά προκαλεί αρνητικές επιπτώσεις, αλλά αυτές οι μελέτες έχουν επικεντρωθεί σε πράξεις που βλάπτουν ένα εμφανές θύμα, συχνά κατόπιν εντολής κάποιου άλλου.
Ωστόσο, ο περιορισμός του ορισμού της ανήθικης συμπεριφοράς σε πράξεις που προκαλούν άμεση διαπροσωπική βλάβη θα ήταν προβληματικός. Πολλές πράξεις κλοπής και ανεντιμότητας -συμπεριλαμβανομένης της πειρατείας υπολογιστών, της φοροδιαφυγής, της ασφαλιστικής απάτης, της κλοπής στο χώρο εργασίας και της απάτης σε επιστημονικές προσπάθειες- δεν προκαλούν (προφανή) άμεση βλάβη σε ένα εμφανές θύμα. Ωστόσο, παραβιάζουν μια ηθική αρχή, όπως tη δικαιοσύνη ή tην ειλικρίνεια, και ως εκ τούτου αναγνωρίζονται ευρέως ως ανήθικες, ακόμη και χωρίς ένα στοιχείο διαπροσωπικής βλάβης.
Έτσι, βασιζόμενοι σε παραδόσεις τόσο στην ηθική ψυχολογία ( Uhlmann , Pizarro, Tannenbaum , & Ditto, 2009) όσο και στη φιλοσοφία (Hare, 1981; Kant, 1785/1993), ορίζουμε την ανήθικη συμπεριφορά ως πράξεις που παραβιάζουν ευρέως ηθικές αρχές (όπως για παράδειγμα την ειλικρίνεια ή την δικαιοσύνη).
Αυτός
ο ορισμός περιλαμβάνει συμπεριφορές όπως εξαπάτηση, ανεντιμότητα και κλοπή. Πολλές
συμπεριφορές που παραβιάζουν ευρέως διαδεδομένες αρχές στερούνται
συγκεκριμένου, αναγνωρίσιμου θύματος, αλλά βλάπτουν την ευρύτερη
κοινότητα και συνιστούν ανήθικη συμπεριφορά ( Alicke , 2012; Pizarro,
Tannenbaum , & Uhlmann , 2012).
Για παράδειγμα, οι ανήθικες ενέργειες μπορεί να υπονομεύσουν έναν κανόνα (Gray, Waytz , & Young, 2012) ή να παραβιάζουν αφηρημένες έννοιες όπως «κοινότητα» ( Rozin, Lowery, Imada , & Haidt , 1999) ή την «αγνότητα» ( Haidt, 2001).
Παραδόξως, πολύ λίγη προηγούμενη εργασία εξέτασε τις συναισθηματικές συνέπειες της εθελοντικής ανήθικης συμπεριφοράς χωρίς προφανή βλάβη ή εμφανές θύμα.
Έτσι, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές οπτικές, προτείνουμε ότι οι εκούσιες ανήθικες πράξεις χωρίς εμφανή θύματα και προφανή βλάβη όχι μόνο αποτυγχάνουν να προκαλέσουν αρνητικές επιπτώσεις, αλλά μπορούν πραγματικά να προκαλέσουν θετικές επιπτώσεις, ένα φαινόμενο που ονομάζουμε « cheater's high ».
Η ιδέα ότι η ανήθικη συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει θετική επίδραση είναι σύμφωνη με πολλές ανέκδοτους εξηγήσεις της ανεντιμότητας, κλοπής και απάτης. Οι εξηγήσεις αυτές περιλαμβάνουν εύπορα άτομα που χαίρονται να κλέβουν σε καταστήματα προσιτά προϊόντα ( Seagrave , 2001), κλοπείς που κλέβουν αυτοκίνητα για τη συγκίνηση (Katz, 1988), και απατεώνες οι οποίοι απολαμβάνουν τα παραπτώματά τους [ απατεώνες που διασκεδάζουν / καυχώνται για τις κακές τους πράξεις ] ( Abagnale & Redding, 2000).
Σημειώνουμε ότι το «cheater's high» σχετίζεται με δύο ρεύματα προηγούμενης έρευνας.
Πρώτον, σχετίζεται με την έννοια του Ekman (2001) « duping delight » [: χαρά του πετάγματος(;)] ή την χαρά που προκλήθηκε από την επιτυχή εξαπάτηση άλλων, η οποία μέχρι σήμερα, δεν διαθέτει εμπειρική απόδειξη (DePaulo et al., 2003).
Δεύτερον, σχετίζεται με την έρευνα σχετικά με τον «απαγορευμένο
καρπό», η οποία υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι βρίσκουν τα αντικείμενα
και τις εμπειρίες που είναι απαγορευμένες ή ταμπού να είναι πιο ελκυστικές και
δελεαστικές από εκείνες που δεν απαγορεύονται ( Alberts, Mulkens, Smeets, &
Thewissen, 2010; Fishbach, 2009; Mann & Ward, 2001; Pechmann & Shih,
1999).
Αυτή η εργασία δεν αντιμετωπίζει τις
συναισθηματικές συνέπειες της ανήθικης συμπεριφοράς, αλλά προτείνει έναν
παράγοντα που συμβάλλει: Οι άνθρωποι μπορεί να απολαμβάνουν τη συμπεριφορά
που απαγορεύεται.
[σχόλιον: Στο συγκεκριμένο άρθρο, υποστηριζόμενο από πειράματα που
επιβεβαιώνουν τις υποθέσεις των ερευνητών, εκείνο που δεν διερευνήθηκε είναι:
/ - α) η διάρκεια της ικανοποίησης του βιώνει ο «εξαπατητής» του
συγκεκριμένου τύπου. Είναι πρόσκαιρη και παροδική; Εγγράφεται στη μνήμη και
γίνεται έξις για περαιτέρω όλο και μεγαλύτερης κλίμακος «εξαπατήσεις»
(εθισμός). Και εάν υπάρχει «εθισμός» από ποιο σημείο αυτός εκκινεί;
/ - β) η ικανοποίησή του αυξομειώνεται ανάλογα με την δυσκολία της πράξης
εξαπάτησης;
/ - γ) σχετιζόμενο με το αμέσως προηγούμενο: η ψυχική ικανοποίηση του
«εξαπατητή» είναι ίδια, ισόποση, με το εάν τα εξαπατηθέντα άτομα ανήκουν σε
κατώτερο κοινωνικό status από αυτόν, ή αυξάνεται
(εντείνεται) με το εάν τα εξαπατηθέντα άτομα είναι ίδιου περίπου status με
αυτόν, ή ακόμη αν προέρχονται από ανώτερο status.
/ - δ) Τί ισχύει στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο «εξαπατητής» ματαιώνεται
και αποτυγχάνει κατά την εξαπατητική του απόπειρα, είτε εκ τύχης, ή κάποιου
άλλου απρόβλεπτου παράγοντα, είτε κυρίως εξ αιτίας της ικανότητας ελέγχου και
υψηλής αυτοπροστασίας εκ μέρους της πλευράς που εκείνος θέτει ως υποψήφιο θύμα
του. Οι επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις τι ψυχικό κόστος φέρουν στο συγκεκριμένο
«θηρευτή» παράτυπης, ανήθικης, παράνομης συμπεριφοράς;
Φυσικά τα συγκεκριμένα πειράματα
είναι από τα πρώτα πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα και οι υποπεριπτώσεις της
αρχικής υπόθεσης, η οποία σε πολλά σημεία είναι ενδιαφέρουσα και αιτιολογεί εν
μέρει την έννοια της συγκεκριμένης ιδιότυπης ψυχικής κατάστασης, χρειάζονται
διερεύνηση και εννοείται πειραματική επαλήθευση σε πλαίσιο διαπολιτισμικό αλλά
και σε πλαίσιο εξαρτώμενο από το πολιτικό σύστημα και τις αξίες που αυτό
παρουσιάζει ως κυρίαρχες. ]