Συνάντηση με το Λάκη Ζώη
Δημοτικό Ωδείο Περιστερίου
2 Ιουνίου 2025
Ζωντανοί Θρύλοι
ΜΟΥΣΙΚΗ
Λάκης Ζώης
(κορυφαίος
lead guitarist, composer)
Συνάντηση με το Λάκη Ζώη
Το Δημοτικό Ωδείο Περιστερίου στο πλαίσιο
σεμιναρίων με τίτλο «Ιστορία της Μουσικής» προσκάλεσε τη Δευτέρα 2 Ιουνίου 2025
τον κορυφαίο κιθαρίστα και συνθέτη Λάκη Ζώη για να μιλήσει.
Διοργανωτής και εμπνευστής της πρόσκλησης
ήταν ο Τάκης Αναγνωστόπουλος, κιθαρίστας της δυτικότροπης μουσικής, με έμφαση
στα μπλουζ και στο τζαζ-ροκ.
Την λιτή, αλλά ουσιαστική εκδήλωση, τίμησαν
μουσικοί και ευρύτερα άνθρωποι του μουσικού χώρου, πέρα φυσικά από τους
σπουδαστές του Ωδείου.
Όπως πολλοί θα γνωρίζουν, και ίσως να
συμφωνούν, προς τα μέσα και τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Αθήνα δύο ήταν τα
μεγάλα ονόματα στο χώρο της κιθάρας, ο Γιάννης Σπάθας στο ροκ, και ο Λάκης Ζώης
στη τζαζ (που είχε μεγάλη απήχηση με τις εμφανίσεις του στο τζαζ-κλαμπ του
Μπαράκου στην Πλάκα).
Το θέμα με τον Λάκη Ζώη ήταν ότι ενώ ξεκίνησε
από την ρόκ γρήγορα πέρασε στη τζαζ, ατυχώς χωρίς να υπάρχουν δισκογραφικές
καταγραφές του από την πορεία του στην τότε ροκ σκηνή, δεδομένου ότι συμμετείχε
σε πολλά μουσικά σχήματα, γνωστά ή περιστασιακά.
Ο Λάκης Ζώης όπως φάνηκε από την ομιλία του
αλλά και την ευρύτερη συμπεριφορά του είναι εξαιρετικά απλός και φιλικός. Είναι
θέμα ιδιοσυγκρασίας ή η επίγνωση του ανθρώπου που έχει ήδη κατακτήσει τον τομέα
της τέχνης του, και ως εκ τούτου δεν έχει να παλεύει με ανταγωνισμούς ή με την
αγωνία της αναγνώρισης;
Ο Τάκης Αναγνωστόπουλος, ο διοργανωτής της
εκδήλωσης, τον παρουσίασε στο κοινό, άκρως εξειδικευμένο κοινό, αφού οι
περισσότεροι ήταν είτε μουσικοί είτε σπουδαστές μουσικοί είτε επίδοξοι μουσικοί
και συνθέτες είτε φίλοι της μουσικής, ως ένα κιθαρίστα που αξίζει παγκόσμια
αναγνώριση και τον κατέταξε ανάμεσα σε μεγάλους αμερικανούς κιθαρίστες της
τζαζ.
Ο Λάκης Ζώης πέρα από το χάρισμα της μουσικής
φαίνεται ότι έχει και το χάρισμα της ομιλίας, δεδομένου ότι χωρίς να ξεφύγει
αφηγήθηκε ιστορίες από τις διάφορες συνεργασίες του και τις μουσικές
περιπέτειές του με γλαφυρό τρόπο. Πολλά ονόματα της ελληνικής μουσικής πέρασαν
στις εξιστορήσεις του, πρωτίστως φυσικά από τον χώρο της τζαζ και τους κάποτε
στενούς συνεργάτες του (Μάρκο Αλεξίου, Γιώργο Φιλιππίδη, Γιώργο Τρανταλίδη)
αλλά και από τον ευρύτερο μουσικό νεανικό χώρο (άκρως ενδεικτικά: Βλάσση
Μπονάτσο, Τζώνυ Λαμπίζι, Γιάννη Σπάθα, Νίκο Δαπέρη, Τάκη Μαρινάκη, Σταύρο
Λογαρίδη, και πληθώρα άλλων μουσικών και συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν).
Δυστυχώς δεν υπήρξε μαγνητοφώνηση ή μαγνητική εγγραφή της ομιλίας ώστε τόσος
πλούτος αφηγήσεων και τοποθετήσεων να παραμείνει μόνο στην μνήμη των
παρευρισκομένων.
Δίπλα του τον πλαισίωναν τιμητικά ο
μπασσίστας Παναγιώτης Μπουραζάνης, ο μπασσίστας Νίκος Βαρδής, ο κιθαρίστας και
συνθέτης Σώτος Χρυσαφόπουλος και ο διοργανωτής της εκδήλωσης και κιθαρίστας
Τάκης Αναγνωστόπουλος.
Ο Λάκης Ζώης προέρχεται από μουσική
οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν ήδη μουσικός και συνεργαζόταν με εγνωσμένους
μουσικούς του ρεμπέτικου. Η θεία του Μάγια Ρούσσου ήταν τραγουδίστρια του
ελαφρού τραγουδιού, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την καριέρα της λόγω γάμου.
Μάλιστα, όπως ανέφερε ο Λάκης Ζώης, όταν η θεία του τραγουδούσε τότε
εμφανίστηκε για πρώτη φορά ή ίσως μία από τις πρώτες φορές η δωδεκάχρονη τότε
Τζένη Βάνου.
Στο γυμνάσιο, ιδιωτικό Γυμνάσιο του
Παπαϊωάννου, στον Πειραιά, φαίνεται ότι η δασκάλα της μουσικής τον είχε
ξεχωρίσει για τις φωνητικές του ικανότητες. Κάποιες φορές, κάποιοι έχουν την
ικανότητα να διακρίνουν αυτούς που
μπορούν να ξεχωρίσουν.
Ο Λάκης Ζώης από μικρή ηλικία ενασχολήθηκε με
την κιθάρα. Προερχόμενος λογικά από ένα σχετικώς εύπορο σπίτι, δεδομένου ότι
διέμεναν στη Γλυφάδα, είχε την τύχη πέρα από τον μουσικό πατέρα να έχει
αρκετούς δίσκους ξένης μουσικής, πιθανότατα για εκείνα τα χρόνια θα πρέπει να
ήταν δίσκοι 45 στροφών. Όπως είπε και ο ίδιος ώρες ατέλειωτες έβαζε το δίσκο στο
πικ-απ για να μπορέσει με το αυτί να βγάλει το τραγούδι.
Σε αρκετά νεανική ηλικία είχε το ευτύχημα
κοντά τους να κάνουν πρόβες και ομάδες Αμερικανών μουσικών. Όπως είπε υπήρχαν
δύο ομάδες, μία ανδρών και μία γυναικών. Κάπου απέναντι ή κοντά στο σπίτι του
είχαν νοικιάσει ένα σπίτι για τις πρόβες, οι οποίες γίνονταν σε διαφορετικές
μέρες για τις γυναίκες και διαφορετικές μέρες για τους άνδρες, και μία ημέρα
υπήρχε κοινή πρόβα. Σε αυτές τις κοινές πρόβες τον δέχθηκαν να παίζει μαζί τους
σε πολύ νεανική ηλικία. Φυσικά δεν είναι
εύκολο να συμμετέχει κανείς σε μεγάλη μπάντα τζαζ και σόουλ και να γίνει
αποδεκτός.
Μία από τις πρώτες συμμετοχές του ήταν στο
συγκρότημα των Giannini, με έδρα την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Από
εκεί τον άκουσε ο Βλάσσης Μπονάτσος και τον στρατολόγησε στους «Πελόμα Μποκιού»,
όπου έπαιξε μαζί τους περίπου για δύο χρόνια.
Μία από τις ενδιαφέρουσες αφηγήσεις του Λάκη
Ζώη ήταν όταν με τους «Πελόμα Μποκιού» είχαν παίξει στη Θεσσαλονίκη στο
εντυπωσιακό Παλαί ντε Σπορ, ιστορία ολόκληρη για την πόλη αλλά και για την
ελληνική μουσική. Καθώς πηγαίνανε στη συναυλία, μάλλον με ταξί, πέφτει η κιθάρα
του Ζώη και σπάει, πρέπει να ήταν πανάκριβη για τα μέτρα της εποχής, μάλλον Gibson. Το γκρουπ δεν θα μπορούσε να
εμφανιστεί. Τότε ο κιθαρίστας του μεγάλου progressive rock συγκροτήματος των “Camel” o Latimer, του έδωσε την δική του κιθάρα,
κάτι ανέλπιστο και ίσως πρωτόγνωρο, και έπαιξε με την Gibson Les Paul του Andrew Latimer στη συναυλία. Αμέσως μετά
εμφανίστηκαν οι “Camel”.
Μία ακόμη ενδιαφέρουσα ιστορία είναι όταν
είχε έρθει προς μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1970 στην παραλιακή για
εμφανίσεις η τότε διάσημη σώου-γούμαν και τραγουδίστρια της Ιταλίας, η Ραφαέλλα
Καρά. Λογικά θα ήταν η εποχή που είχε κυκλοφορήσει η υπερεπιτυχία «α φαρ λα
μόρε ι κομιτσια τού», που είχε σπάσει τα ραδιόφωνα. Η Ραφαέλλα Καρά ήταν η
κεντρική πρωταγωνίστρια των τηλε-σώου της
RAI.
Δεν υπήρχε αντίστοιχη ορχήστρα υψηλών απαιτήσεων για να την συνοδεύσει στην
Ελλάδα. Η Ραφαέλλα Καρά θα εμφανιζόταν στο περίφημο “Pamela’s” αρχιτεκτονικό επίτευγμα για τα
μέτρα της δεκαετίας του 1960 και 1970. Φημολογείται μάλιστα ότι το “Pamela’s” είχε φτιαχτεί ειδικά για τον
Στέλιο Καζαντζίδη για να ξαναεπιστρέψει στις ζωντανές εμφανίσεις. Η ιδιοκτήτρια
του μιούζικ-χωλ η περίφημη Pamela είχε υπάρξει σταρ του ελαφρού τραγουδιού στα
τέλη της δεκαετίας του 1950 και μέχρι τα μέσα του 1960. Τότε ο Λάκης Ζώης
έφτιαξε μία γκρούπα 9 μουσικών και έκαναν πρόβες για τα τραγούδια του
προγράμματος της Ραφαέλλα Καρά. Το μουσικό σχήμα αποτελείτο από κορυφαίους
μουσικούς της τότε εποχής. Εκείνος που διαπραγματεύτηκε την αμοιβή της
ορχήστρας με την κυρίαρχο της νυχτερινής παραλιακής ζωής την Παμέλα ή Πάμελα,
ήταν ο ίδιος ο Ζώης. Αυτό ίσως δείχνει την ηγετική ικανότητα ή το ότι ήταν ο band leader.
Στην τετ-α-τετ επικοινωνία του νεαρού
μουσικού με την κυρίαρχο της νυχτερινής ζωής, - η Παμέλα πρέπει να είχε δύο νυχτερινές
αίθουσες - θυμίζει αμερικάνικη ταινία τύπου Λάς Βέγκας ή Χόλυγουντ, υπήρξε
κάποια ένταση. Ο Λάκης Ζώης και η ομάδα του απαίτησαν μία εντυπωσιακή αμοιβή. Φυσικά
η ιδιοκτήτρια έφερε αντιρρήσεις, φέρνοντας ως παράδειγμα την αμοιβή ενός από
τους μεγαλύτερα αμειβόμενους τραγουδιστές του ελληνικού τραγουδιού, του Τόλη
Βοσκόπουλου. «Εδώ ολόκληρος Τόλης
Βοσκόπουλος παίρνει τόσα το βράδυ… και εσείς μου ζητάτε αυτά;» Ο Λάκης Ζώης
εντέχνως απέφυγε να κατονομάσει την φημολογούμενη αμοιβή για τότε του Τόλη Βοσκόπουλου, όπως και το
ποσόν που ζήτησε η ορχήστρα του. Τελικά η Παμέλα υπέκυψε, δεν μπορούσε να βρει
ίσως τόσο γρήγορα άλλη καλύτερη ορχήστρα και κατέθεσε το ποσόν. Η ίδια η
Ραφαέλλα Καρά έδωσε συγχαρητήρια στους μουσικούς, και τους είπε ότι ήταν η
καλύτερη ορχήστρα που είχε συνεργαστεί εκτός Ιταλίας. Το νυχτερινό κέντρο
πρέπει να είχε πάνω από 2.500 θαμώνες. Στο τέλος, την ώρα της πληρωμής, η
Παμέλα παραδέχθηκε ότι η ορχήστρα ήταν τόσο καλή που άξιζαν τα διπλά απ’ όσα
της ζήτησαν. Ο Λάκης Ζώης τότε της απάντησε: «Ναι, αλλά δεν τα δώσατε».
Σε ερώτηση που έγινε από το κοινό πώς δεν
τον ανακάλυψαν μεγάλοι μουσικοί παραγωγοί του εξωτερικού, δηλαδή της Αμερικής,
και δεν του πρότειναν να δισκογραφήσει εκεί, ο Λάκης Ζώης στην αρχή λίγο
διστακτικά, αλλά μετά με την βοήθεια του Σώτου Χρυσαφόπουλου είπε ότι είχε
πρόσκληση από ένα μεγάλο Αμερικανό παραγωγό, ιδρυτή της δισκογραφικής GRP, τον πιανίστα και keyboardist Dave Grusin, που μέτραγε 13 Grammy να δισκογραφήσει στην Αμερική,
αλλά δεν πήγε. Μετά το εξήγησε ότι η μητέρα του είχε σοβαρά προβλήματα υγείας
και δεν μπορούσε να φύγει.
Εδώ στη συζήτηση εισήλθε ο Σώτος
Χρυσαφόπουλος που έδωσε όλες τις παραμέτρους που ένας καλλιτέχνης, εν
προκειμένω ένας μουσικός, είναι δύσκολο να εγκαταλείψει τη χώρα του
(οικογενειακές υποχρεώσεις και ένα σωρό άλλα). Για παράδειγμα, ο συγκαθήμενος
μπασσίστας Νίκος Βαρδής ενώ έπαιζε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 σε κοσμικό
νυχτερινό παραλιακό κέντρο ως session
μουσικός δεχόταν κάθε βράδυ από ένα ζευγάρι λουλούδια, μέχρι του σημείου
παρεξηγήσεως. Τελικώς ήταν ο Rick
Wright
με τη σύζυγό του Franca,
και ο Wright
έκανε πρόταση στον Νίκο Βαρδή να συμμετέχει στις συναυλίες των Pink Floyd. Ήταν βέβαια μετά το διαζύγιο του Roger Waters και των Pink Floyd. Όπως είπε χαμογελώντας ο Νίκος
Βαρδής «προτίμησε να παίζει με τον Νίκο Παπάζογλου παρά με τους Floyd», υπονοώντας πως ήταν δύσκολο να
αφήσει την γυναίκα του και το τότε μικρό παιδί του μόνους τους.
Η παράθεση των λίγων αυτών αποσπασμάτων
αδικεί και τον ίδιο τον Ζώη και τους μουσικούς που παρευρίσκονταν γιατί
ειπώθηκαν τόσα πολλά που είναι δύσκολο να συγκρατηθούν αν δεν υπάρχει καταγραφή
τους. Ένα από αυτά είναι και η ιστορία της καφετέριας “Fontana”, κέντρο σύναξης σπουδαίων ροκ
μουσικών των αρχών της δεκαετίας του 1970, σε ερώτηση που απηύθυνε ακροατής
γιατί ο Πειραιάς και η ευρύτερη περιοχή συγκέντρωσε τόσους πολλούς επώνυμους
μουσικούς της νεανικής τότε μουσικής σκηνής.
Στην ερώτηση τοποθετήθηκε ο Σώτος
Χρυσαφόπουλος με ευγλωττία, αναλυτική ικανότητα και κατάθεση ονομάτων διαφόρων
μουσικών.
Ένας ενδεικτικός κατάλογος των μουσικών της
ροκ και της νεανικής μουσικής που σύχναζαν τότε στη «Φοντάνα» ακολουθεί με την
επιφύλαξη πάντοτε να έχει αδικηθεί κάποιος και να μην αναφερθεί.
Αποβιώσαντες:
Λεωνίδας Αλαχαδάμης
(Ντραμς)
Στέλιος Βάρκας (Κιθάρα)
Λούης Καλαγκάτσης
(Κιθάρα, Μπάσο)
Χρήστος Κυριαζής
(Κιθάρα, Τραγούδι)
Βασίλης Λεμονής
(Ντράμς)
Μανώλης Μπαχαρούδης
(Κιθάρα)
Μελέτης Μπεθάνης
(Κιθάρα, Τραγούδι)
Τάσος Παπανικήτας
(Ντραμς)
Δήμης Παπαχρήστου
(Κιθάρα)
Εν ζωή:
Ηλίας Ασβεστόπουλος
(Τραγούδι)
Νίκος Βαρδής (Μπάσο)
Χρήστος Βράκας
(Σαξόφωνο)
Δημήτρης Γιατράκης
(Κρουστά)
Γιάννης Γιοκαρίνης
(Πλήκτρα, Τραγούδι)
Αντώνης Γύλλος (Ντραμς)
Γιώργος Ζαχαρίου
(Πιάνο)
Βασίλης Καλαθάς
(Κιθάρα)
Γιώργος Καλαϊτζόγλου
(Μπάσο)
Στέλιος Καραϊνδρος
(Ντραμς)
Σωτήρης Καραούλιας
(Μπάσο, Κιθάρα, Τραγούδι)
Αντώνης Κουτρουμπίλης (Ντραμς)
Χριστόφορος Κροκίδης
(Κιθάρα, Τραγούδι)
Αλέκος Μπουγιούρης (Μπάσο, Κιθάρα, Τραγούδι)
Γιάννης Μποφίλιος (Κιθάρα, Τραγούδι)
Μάρκος Παγώνης (Μπάσο)
Αλέξανδρος Πέπελας
(Κιθάρα)
Χρήστος Περτσινίδης
(Κιθάρα)
Νίκος Πολίτης (Μπάσο,
Κιθάρα, Τραγούδι)
Γιώργος Πορής (Μπάσο)
Γιώργος Ραδαίος
(Ντραμς)
Γιάννης Σοφικίτης
(Μπάσο)
Νίκος Φραγκούλης
(Ντραμς)
Γιάννης Χατζησόγλου
(Κιθάρα)
Σώτος Χρυσαφόπουλος
(Κιθάρα)
Ονόματα των μουσικών που σύχναζαν σε αυτή
την καφετέρια, μπροστά από τα διάσημα τότε «νερά που χορεύουν», συμπλήρωσε από
το κοινό ο Σταύρος Μουτσέλος, μόνιμος θαμώνας και αυτός της συγκεκριμένης
κεντρικής καφετέριας.
Η ειρωνεία της εκδήλωσης ήταν ότι ενώ
υπήρχαν τόσοι μουσικοί μέσα στην αίθουσα, και ακριβώς πίσω από τους τιμώμενους
δύο σετ ντραμς, μπάσσο, κιθάρα, ενισχυτές, μικρόφωνα, αρμόνια, συνθεσάϊζερ δεν
παίχθηκε ούτε μια μουσική νότα, ούτε ένα μουσικό κομμάτι. Ο σκοπός της
εκδήλωσης ήταν βέβαια ο λόγος, αλλά και ένα ή δύο μουσικά κομμάτια,
απροσχεδίαστα ακόμα το καλύτερο, θα κορύφωναν την εκδήλωση. Άλλωστε όταν είναι
τόσο εγνωσμένο το επίπεδο και η μουσική αξία των μουσικών δεν ενδιαφέρει ούτε ο
εντυπωσιασμός ούτε ένα μικρό μουσικό λάθος.
Το παράλογο είναι ότι μουσικούς του
διαμετρήματος του Λάκη Ζώη και άλλων αντίστοιχης αξίας μουσικών (από όλους τους
μουσικούς χώρους και τα μουσικά είδη) δεν τους καλούν τα Ωδεία, και κυρίως οι
σχολές Μουσικολογίας να μιλήσουν και να διδάξουν, έστω να εμφανιστούν. Λες και
υπάρχει ένας ανεξήγητος, γελοίος, ανυπόστατος ανταγωνισμός, μήπως αναγνωριστεί
η ήδη αναγνωρισμένη αξία κάποιου. Μουσική σημαίνει συνεργασία και όχι απόκρυψη
πληροφορίας, όπως ακριβώς το ίδιο ακριβώς σημαίνει και Τέχνη.
Εδώ δεν είναι πολιτική ή οικονομία για το
ποιος θα επικυριαρχήσει για λίγο εις βάρος του άλλου.
Ο χρόνος τα αποδεικνύει όλα, έστω και αν
κάποιοι ολιγόψυχοι και ατάλαντοι ή ημι-τάλαντοι προσπαθούν να απομονώσουν
αυτούς που έχουν κάτι να προσφέρουν στον τομέα στον οποίο ενασχολούνται.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
σημαίνει
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΩ
και κάποιες ευτυχείς στιγμές
ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ.
απόδοση στα αγγλικά:
Meeting with Lakis Zois (Λάκης Ζώης)
The Municipal Conservatory of Peristeri,
as part of seminars entitled "History of Music," invited on Monday,
June 2, 2025, the leading guitarist and composer Lakis Zois (Λάκης Ζώης) to
speak.
The organizer
and initiator of the invitation was Takis Anagnostopoulos (Τάκης
Αναγνωστόπουλος), a guitarist of Western-influenced music, emphasizing blues
and jazz-rock.
The modest
yet substantial event was honored by musicians and people broadly involved in
the music field, as well as, of course, the students of the Conservatory.
As many may
know, and perhaps agree, by the mid to late 1970s in Athens, two big names
dominated the guitar scene: Giannis Spathas (Γιάννης Σπάθας) in rock, and Lakis
Zois (Λάκης Ζώης) in jazz (who had great popularity with his performances at
the jazz club Barakos in Plaka).
The issue
with Lakis Zois was that although he started in rock, he quickly transitioned
to jazz, unfortunately without any recorded discography from his time in the
rock scene, given that he participated in many musical groups, both well-known
and occasional.
Lakis Zois,
as was evident from his talk and overall demeanor, is extremely humble and
friendly. Is this a matter of temperament, or the awareness of a person who has
already conquered his art form and therefore no longer struggles with rivalries
or the anxiety of recognition?
Takis
Anagnostopoulos, the event organizer, introduced him to the audience—a highly
specialized audience since most were either musicians, music students, aspiring
musicians and composers, or music lovers—as a guitarist deserving of worldwide
recognition, ranking him among the great American jazz guitarists.
Beyond his
musical talent, Lakis Zois seems to have the gift of speech as well, since
without digressing, he narrated stories from his various collaborations and
musical adventures in a vivid manner. Many names from the Greek music scene
appeared in his stories, primarily from the jazz world and his once close
collaborators (Markos Alexiou (Μάρκος Αλεξίου), Giorgos Filippidis (Γιώργος
Φιλιππίδης), Giorgos Trantalidis (Γιώργος Τρανταλίδης)), but also from the
wider young music scene (notably: Vlassis Bonatsos (Βλάσσης Μπονάτσο), Johnny
Lambizci (Τζώνυ Λαμπίζι), Giannis Spathas (Γιάννης Σπάθας), Nikos Daperis
(Νίκος Δαπέρης), Takis Marinakis (Τάκης Μαρινάκης), Stavros Logaridis (Σταύρος
Λογαρίδης), and many other musicians and bands mentioned). Unfortunately, there
was no audio or video recording of the talk, so all that richness of stories
and reflections remains only in the memory of those present.
Honorarily accompanying
him were bassist Panagiotis Bourazanis (Παναγιώτης Μπουραζάνης), bassist Nikos
Vardis (Νίκος Βαρδής), and guitarist and composer Sotos Chrysafopoulos (Σώτος
Χρυσαφόπουλος), and the organizer and guitarist Takis Anagnostopoylos (Τάκης Αναγνωστόπουλος).
Lakis Zois
comes from a musical family. His father was already a musician collaborating
with well-known rebetiko musicians. His aunt Maya Roussou (Μάγια Ρούσσου) was a
light music singer but soon left her career due to marriage. In fact, as Lakis
Zois mentioned, when his aunt was singing, the twelve-year-old Jenny Vano
(Τζένη Βάνου) appeared for the first time or one of her first times.
In middle
school, at the private Papaioannou Gymnasium (Παπαϊωάννου) in Piraeus, it seems
that the music teacher had singled him out for his vocal abilities. Sometimes,
some people have the ability to recognize those who can stand out.
From a young
age, Lakis Zois engaged with the guitar. Logically coming from a relatively
affluent home—since they lived in Glyfada—he was lucky to have, apart from his
musician father, many records of foreign music, probably 45 rpm records by the
standards of that time. As he said himself, he would spend endless hours
putting the record on the turntable to learn the song by ear.
At quite a
young age, he had the fortune to rehearse with groups of American musicians
near his home. There were two groups, one men’s and one women’s. Somewhere
nearby, they had rented a house for rehearsals, held on different days for
women and men, with one day for joint rehearsals. At these joint rehearsals,
they accepted him to play with them at a very young age. Of course, it is not
easy to join a large jazz and soul band and be accepted.
One of his
first participations was in the band Giannini, based in the greater Piraeus
area. From there, Vlassis Bonatsos heard him and recruited him to "Peloma
Bokiou" (Πελόμα Μποκιού), where he played for about two years.
One
interesting story Lakis Zois narrated was when, with Peloma Bokiou, they played
in Thessaloniki at the impressive Palais des Sports, a whole story for the city
and Greek music. As they were heading to the concert, probably by taxi, Zois’s
guitar fell and broke. It must have been very expensive by the standards of the
time, probably a Gibson. The group could not perform. Then the guitarist of the
major progressive rock band Camel, Andrew Latimer, gave him his own guitar,
something unexpected and perhaps unprecedented, and he played with Andrew
Latimer’s Gibson Les Paul at the concert. Immediately after, Camel appeared.
Another
interesting story is when, in the late 1970s, the then-famous Italian showwoman
and singer Raffaella Carrà came to the coastal area for performances. It was
likely the time when her mega-hit "A far l’amore comincia tu" had
broken the radios. Raffaella Carrà was the star of the RAI television shows.
There was no equivalent high-demand orchestra to accompany her in Greece. She
was to perform at the famous “Pamela’s,” an architectural feat for the standards
of the 1960s and 1970s. It is rumored that “Pamela’s” was built especially for
Stelios Kazantzidis to return to live performances. The owner of the music
hall, the famous Pamela, had been a light music star in the late 1950s until
the mid-1960s. At that time, Lakis Zois formed a nine-musician group and
rehearsed for Raffaella Carrà’s program. The ensemble consisted of top
musicians of the era. Zois himself negotiated the orchestra’s fee with Pamela,
the dominant figure of the coastal nightlife, showing either leadership ability
or that he was the bandleader.
In his
private communication with the nightlife queen—Pamela must have had two
nightclubs—it resembled an American movie like Las Vegas or Hollywood, and
there was some tension. Lakis Zois and his group demanded an impressive fee.
Naturally, the owner objected, citing as an example the fee of one of the
highest-paid Greek singers, Tolis Voskopoulos (Τόλης Βοσκόπουλος). “Here the entire Tolis Voskopoulos earns this
much per night… and you ask me for that?” Lakis Zois skillfully avoided
naming the rumored fee for Tolis Voskopoulos or the amount his orchestra
requested. Ultimately, Pamela gave in, perhaps unable to find a better
orchestra so quickly, and paid the sum. Raffaella Carrà herself congratulated
the musicians, saying it was the best orchestra she had worked with outside
Italy. The nightclub must have had over 2,500 patrons. At payment time, Pamela
admitted the orchestra was so good that they deserved twice what they asked
for. Lakis Zois replied, “Yes, but you
didn’t give it.”
When asked by
the audience why major foreign music producers, especially from America, hadn’t
discovered him or offered him a recording contract abroad, Lakis Zois initially
hesitated but then, with the help of his companion Sotos Chrysafopoulos, he
said that he had an invitation from a major American producer, founder of the
record label GRP, the pianist and keyboardist Dave Grusin (Ντέιβ Γκρούζιν), who
had won 13 Grammys, to record in America, but he did not go. He explained that
his mother had serious health problems and he couldn’t leave.
At this
point, Sotos Chrysafopoulos elaborated on the parameters that make it difficult
for an artist, in this case a musician, to leave their country (family
obligations and many others). For example, bassist Nikos Vardis, while playing
in the mid-1980s in a fashionable coastal nightclub as a session musician,
received flowers every night from a couple, to the point of misunderstanding.
It turned out to be Rick Wright and his wife Franca, and Wright offered Nikos
Vardis to join Pink Floyd concerts. This was after Roger Waters’ divorce from
Pink Floyd. Smiling, Nikos Vardis said, “I preferred to play with Nikos
Papazoglou than with the Floyd,” implying it was difficult to leave his wife
and small child alone.
Presenting
these few excerpts does a disservice both to Zois himself and the musicians
present, because so much more was said that is hard to retain without
recordings. One such story was about the café “Fontana,” a meeting place for
notable rock musicians of the early 1970s, in response to a question about why
Piraeus and the greater area gathered so many famous musicians of the youthful
music scene.
In response
to the question, Sotos Chrysafopoulos (Σώτος Χρυσαφόπουλος) spoke with
eloquence, analytical skill, and provided the names of various musicians.
An indicative
list of rock and youth music musicians who used to frequent "Fontana"
at the time follows, with the reservation that someone might have been inadvertently
omitted or unfairly left out.
Deceased:
Leonidas Alachadamis (Drums)
Stelios Varkas (Guitar)
Louis Kalagatsis (Guitar, Bass)
Christos Kyriazis (Guitar, Vocals)
Vasilis Lemonis (Drums)
Manolis Bacharoudis (Guitar)
Meletis Bethanis (Guitar, Vocals)
Tasos Papanikitas (Drums)
Dimi Papachristou (Guitar)
Living:
Ilias Asvestopoulos (Vocals)
Nikos Vardis (Bass)
Christos Vrakas (Saxophone)
Dimitris Giatrakis (Percussion)
Giannis Yiokarinis (Keyboards, Vocals)
Antonis Gyllos (Drums)
Giorgos Zachariou (Piano)
Vasilis Kalathas (Guitar)
Giorgos Kalaitzoglou (Bass)
Stelios Karainros (Drums)
Sotiris Karaoulias (Bass, Guitar, Vocals)
Antonis Koutroumpilis (Drums)
Christoforos Krokidis (Guitar, Vocals)
Alekos Bougiouris (Bass, Guitar, Vocals)
Giannis Bofilios (Guitar, Vocals)
Markos Pagonis (Bass)
Alexandros Pepelas (Guitar)
Christos Pertsinidis (Guitar)
Nikos Politis (Bass, Guitar, Vocals)
Giorgos Poris (Bass)
Giorgos Radaios (Drums)
Giannis Sofikitis (Bass)
Nikos Fragkoulis (Drums)
Giannis Chatzisoglou (Guitar)
Sotos Chrysafopoulos (Guitar)
The names of
the musicians who frequented this café, in front of the then-famous “dancing
waters,” were supplemented from the audience by Stavros Moutselos (Σταύρος
Μουτσέλος), also a regular patron of this particular central café.
The irony of
the event was that although there were so many musicians in the room, and right
behind the honored guests two sets of drums, bass, guitar, amplifiers,
microphones, organs, synthesizers were set up, not a single musical note or
piece was played. The purpose of the event was, of course, speech, but one or
two spontaneous musical pieces would have elevated the event. After all, when
the level and musical value of the musicians is so recognized, neither
showmanship nor a small musical mistake matters.
The absurdity
is that musicians of the caliber of Lakis Zois and others of similar value
(from all music fields and genres) are not invited by Conservatories, or mainly
Musicology schools, to speak and teach, or even just to appear. It is as if
there is an inexplicable, ridiculous, baseless rivalry, fearing the recognition
of already recognized value. Music means collaboration and not hiding
information, just as Art itself means exactly the same.
This is not
politics or economics about who will dominate temporarily at the expense of
another.
Time proves
everything, even if some faint-hearted and untalented or semi-talented people
try to isolate those who have something to offer in their field.
CULTURE
means
REVEALING
and some happy moments
DISCOVERING.
Φωτο από την εκδήλωση για το Λάκη
Ζώη
Στο χώρο της εκδήλωσης
Πριν την έναρξη
(από αριστερά προς τα δεξιά)
Νίκος Γιαννάτος (μουσικός)
Λάκης Ζώης (κιθαρίστας)
Στο χώρο της εκδήλωσης
Πριν την έναρξη
Όρθιος στο κέντρο
Ο Σώτος Χρυσαφόπουλος
Με την πλάτη στο βάθος ο Τάκης Αναγνωστόπουλος
Το σκηνικό συμπληρώνουν σπουδαστές
του Ωδείου
Στην είσοδο του Ωδείου
(από αριστερά προς τα δεξιά)
Σταύρος Μουτσέλος
(μουσικός παραγωγός, συλλέκτης)
Λάκης Ζώης
(κιθαρίστας, συνθέτης)
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
(τμήμα δημοσίων σχέσεων
μουσικών εταιρειών, διοργανωτής συναυλιών)
Στην είσοδο του Ωδείου
(από αριστερά προς τα δεξιά)
Βασίλης Γεροντάκος (φωτογράφος)
Λάκης Ζώης (κιθαρίστας, συνθέτης)
(από αριστερά προς τα δεξιά)
Μπροστά:
Σταύρος Μουτσέλος (ραδιοφωνικός
παραγωγός)
Νίκος Βαρδής (μπασσίστας)
Πίσω:
Βασίλης Γεροντάκος
(φωτογράφος, γκαλερίστας)
Τάκης Αναγνωστόπουλος (κιθαρίστας)
Αντώνης Πελεκάνης (μπασσίστας)
Γιώργος Καλογερής (δημοσιογράφος)
αναμνηστική φωτογραφία
Μετά το πέρας της εκδήλωσης
(από αριστερά προς τα δεξιά - ενδεικτικά):
Όρθιοι:
Αντώνης Πελεκάνης
Γιώργος Καλογερής
Βασίλης Γεροντάκος
Νίκος Μαραζιώτης
Τάκης Αναγνωστόπουλος
Σταύρος Μουτσέλος
Τηλέμαχος Κυριακόπουλος
Λάκης Ζώης
Νίκος Βαρδής
Νίκος Γιαννάτος
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
(ημικαθήμενοι (δεξιά): σπουδαστές
του Ωδείου)
Καθήμενοι:
Θωμάς Σερεμέτης
σπουδάστρια Ωδείου
Σώτος Χρυσαφόπουλος
αναμνηστική φωτογραφία
Μετά το πέρας της εκδήλωσης
(από αριστερά προς τα δεξιά - ενδεικτικά):
Όρθιοι:
Νίκος Μαραζιώτης (ντραμίστας)
Αντώνης Πελεκάνης (μπασσίστας)
Τάκης Χίνης (μάνατζερ
δισκογραφικών)
Γιώργος Καλογερής (δημοσιογράφος)
Βασίλης Γεροντάκος
(φωτογράφος, γκαλερίστας)
Τάκης Αναγνωστόπουλος (κιθαρίστας)
Σταύρος Μουτσέλος (μουσικός
παραγωγός)
Παναγιώτης Μπουραζάνης (μπασσίστας)
Λάκης Ζώης (κιθαρίστας, συνθέτης)
Νίκος Βαρδής (μπασσίστας)
Νίκος Γιαννάτος (multi-instrumentalist)
Σώτος Χρυσαφόπουλος (κιθαρίστας)
Τηλέμαχος Κυριακόπουλος (μουσικός)
δάσκαλοι και σπουδαστές του Ωδείου
καθήμενοι:
Θωμάς Σερεμέτης (ηχολήπτης)
σπουδάστριες του Ωδείου
Μετά την εκδήλωση
σε τοπικό καφέ του Περιστερίου
Λάκης Ζώης (lead guitarist, composer)
Μετά την εκδήλωση
Σε τοπικό καφέ του Περιστερίου
(από αριστερά προς τα δεξιά)
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Σταύρος Μουτσέλος
Λάκης Ζώης
Νίκος Βαρδής
Μετά την εκδήλωση
Σε τοπικό καφέ του Περιστερίου
(από αριστερά προς τα δεξιά)
Σταύρος Μουτσέλος (ραδιοφωνικός
παραγωγός
Λάκης Ζώης (κιθαρίστας, συνθέτης)
Νίκος Βαρδής (μπασσίστας)
Παναγιώτης Μπουραζάνης (μπασσίστας)
Νίκος Μαραζιώτης (ντραμίστας)
Μετά την εκδήλωση
Σε τοπικό καφέ του Περιστερίου
Μπροστά:
Βασίλης Γεροντάκος
Τάκης Χίνης
Πίσω σειρά:
(από αριστερά προς τα δεξιά):
Αντώνης Πελεκάνης
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Σταύρος Μουτσέλος
Λάκης Ζώης
Μετά την εκδήλωση
Σε τοπικό καφέ του Περιστερίου
δύο κορυφαίοι μπασσίστες
και ένας διοργανωτής συναυλιών
(από αριστερά προς τα δεξιά):
Αντώνης Πελεκάνης (μπασσίστας)
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
(διοργανωτής συναυλιών)
Νίκος Βαρδής (μπασσίστας)
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 14 Ιουνίου 2025 :
Συνάντηση με το Λάκη Ζώη
Μουσικό
Ωδείο Περιστερίου
2
Ιουνίου 2025
Ζωντανοί Θρύλοι
ΜΟΥΣΙΚΗ ]
αναπαραγωγή ανάρτησης
Λόγος Έμφρων
[ ανάρτηση 16 Ιουνίου 2025 :
Συνάντηση με το Λάκη Ζώη
Μουσικό
Ωδείο Περιστερίου
2
Ιουνίου 2025
Ζωντανοί Θρύλοι
ΜΟΥΣΙΚΗ ]