Λόγος Έμφρων

προτάσεις: Γεώργιος Βιζυηνός "Τρία αμαρτωλά διηγήματα" μεταγραφή στη δημοτική: Δημήτρης Φιλελές εκδ. Πηγή 2024 ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

προτάσεις:

Γεώργιος Βιζυηνός

« Τρία αμαρτωλά διηγήματα »

επιμέλεια - μεταγραφή στη δημοτική:

Δημήτρης Φιλελές

εκδ. Πηγή, Αθήνα, 2024

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

/ - το εξώφυλλο του βιβλίου

Μεταγράφονται τα διηγήματα:

Το αμάρτημα της μητρός μου

Ποιος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου

Μοσκώβ-Σελήμ

/ - το οπισθόφυλλο του βιβλίου

/ - πίναξ Περιεχομένων του βιβλίου

από το εκδοθέν βιβλίο:

Η ζωή και το έργο του Γεωργίου Βιζυηνού

Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης το 1849 και πέθανε στην Αθήνα το 1896. Οι πληροφορίες που υπάρχουν για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι πάντοτε ακριβείς και αξιόπιστες. Ήταν γιος του πραματευτή Μιχαλιού (1813-1854) και της Δεσποινιώς ή Μιχαλιέσσας (περ. 1827-1907). Ο Βιζυηνός είχε δύο αδελφές (η πρώτη αδελφή είναι το μωρό που «πλάκωσε» η Δεσποινιώ και η δεύτερη πεθαίνει μικρή από βαριά αρρώστια) και δύο αδελφούς.

Σημαντικό γεγονός στη ζωή του υπήρξε η γνωριμία του (1873) με τον πλούσιο τραπεζίτη και τον εθνικό ευεργέτη Γεώργιο Ζαρίφη, ο οποίος και ανέλαβε την προστασία του. Ο Γ. Ο Βιζυηνός ταξίδεψε στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές του στο Γυμνάσιο της Πλάκας. Υπότροφος του Φιλολογικού Συλλόγου, σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας. Χάρη στη γενναία συνδρομή του Ζαρίφη, μετέβη στη Γερμανία για σπουδές. Μαθήτευσε κοντά στον μεγάλο ψυχολόγο Β. Μπουντ και στον περίφημο ιστορικό της φιλοσοφίας Ε. Τσέλλερ. Το 1881 έγραψε τη διδακτορική του διατριβή, που είχε ως θέμα το παιδικό παιχνίδι και την επίδρασή του από ψυχολογική και παιδαγωγική άποψη. Φαίνεται ότι την ίδια εποχή έκανε και το πρώτο ταξίδι του στο Σαμακόβι της Ανατολικής Θράκης, ελπίζοντας να πλουτίσει από κάποια επιχείρηση μεταλλείων. Η φρενοβλάβειά του, που εκδηλώθηκε δέκα χρόνια αργότερα, συνδέεται, ανάμεσα στα άλλα, και με την υπόθεση αυτή. Επισκέφθηκε το Παρίσι, όπου γνώρισε τον Βικέλα, και το Λονδίνο. Ωστόσο, ο θάνατος του Ζαρίφη σήμανε το τέλος της οικονομικής του ασφάλειας. Το 1884 ανακηρύχθηκε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην έδρα της Φιλοσοφίας, με τη μελέτη του «Φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω». Δεν έγινε όμως ποτέ καθηγητής, πράγμα που του στοίχισε.

Έζησε τα τελευταία του χρόνια με στερήσεις, διδάσκοντας σε γυμνάσια και προσπαθώντας, χωρίς αποτέλεσμα, να προωθήσει τη μεταλλευτική επιχείρηση. Καθηγητής της ρυθμικής και δραματολογίας στο Ωδείο Αθηνών από το 1890, ερωτεύτηκε τη νεαρή μαθήτρια του Μπετίνα Φραβασίλη (1876-1897) και είχε τα λογικά του.

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε κλεισμένος στο Δρομοκαΐτειο ψυχιατρείο, όπου και πέθανε «εκ προϊούσης γενικής παραλύσεως» σε ηλικία μόλις σαράντα επτά χρόνων.

Ο Γ. Ο Βιζυηνός είναι ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες πεζογράφους. Εμφανίστηκε σε μια εποχή που στη χώρα μας, με επικεφαλής τον Νικόλα Πολίτη, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται η λαογραφία ως επιστήμη και οι πεζογράφοι είχαν στραφεί προς την ειδυλλιακή ύπαιθρο, με στόχο την περιγραφή των ηθών και εθίμων του ελληνικού λαού. Έτσι καλλιεργήθηκε το ηθογραφικό διήγημα , του οποίου ο Βιζυηνός είναι ο εισηγητής. Ο Βιζυηνός όμως προχώρησε βαθύτερα, δίνοντας στο έργο του αυτοβιογραφικό και κυρίως ψυχογραφικό χαρακτήρα.

Ο Γ. Ο Βιζυηνός ήταν ποιητής και πεζογράφος, ο σημαντικότερος της Γενιάς του 1880 . Η ποίησή του ταλαντεύεται ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο και δεν κατόρθωσε ν' απαλλαγεί από τις αδυναμίες του ρομαντισμού.

Με το πεζογραφικό του έργο όμως υπήρξε πρωτοπόρος και δικαίως τον αποκάλεσαν «πατέρα του διηγήματος». Τα περισσότερα διηγήματα του αναφέρονται στις αναμνήσεις του και αποδίδουν το περιβάλλον του θρακιώτικου χωριού, όπου συνυπάρχουν το ελληνικό και το τουρκικό στοιχείο.

«Δύο είναι τα βασικά εξωτερικά γνωρίσματα των διηγημάτων του Βιζυηνού: ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας των μύθων τους και η γλώσσα τους, η καθαρεύουσα […]. Διακρίνονται για την αφηγηματική ικανότητα, για την τεχνική διάρθρωσης της πλοκής, για την πλαστική δύναμη στη διαγραφή των χαρακτήρων, αλλά προπάντων για τη διείσδυση στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής και την έντονη δραματικότητα» (Απ. Σαχίνης).

Τα κυριότερα διηγήματα του Βιζυηνού, που δημοσιεύτηκαν στην Εστία από το 1883 ως το 1895, είναι: Το αμάρτημα της μητρός μου (1883), Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου (1883), Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως (1883), Αι συνέπειαι της. παλαιάς ιστορίας (1884), Το μόνον της ζωής του ταξίδιον (1884), Μοσκώβ Σελήμ (1895).

Χρίστος Γ. Ρώμας

φιλόλογος-συγγραφέας

από το εκδοθέν βιβλίο:

Μια σύντομη κριτική ματιά

στα «αμαρτωλά διηγήματα» του Γεωργίου Βιζυηνού

Τα ανθρώπινα αμαρτήματα κατέχουν ιδιαίτερη θέση στη διηγηματογραφία του Γεωργίου Βιζυηνού. Αρχής γενομένης από «Το αμάρτημα της μητρός μου» , ο Βιζυηνός, παίρνοντας αριστοτεχνικές αποστάσεις από την προσωπική του συμμετοχή στα γεγονότα, δομεί ένα πρωτόφαντο ψυχογράφημα και πηγαίνει πολύ μακρύτερα από τα στενά όρια της ηθογραφίας.

Στο αφήγημά του, το φυσικό περιβάλλον, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου του και οι άνθρωποι της θρακιώτικης υπαίθρου χρωματίζουν τη ροή του λόγου, αλλά υπάρχουν ως στοιχεία δευτερεύοντα. Η Κυρία η εστίασή του στο ενδεχόμενο προπατορικό σφάλμα της οικογένειας του, καθώς ο συγγραφέας αναπλάθει δημιουργικά τις αναμνήσεις της μακρινής παιδικής του ηλικίας και εναγωνίως αναζητά τις λογικές απαντήσεις σε όσα στοιχίζουν τον ψυχικό του κόσμο.

Η μητέρα του, εξ αμελείας υπεύθυνη για τον θάνατο της πρώτης κόρης της, ζει τη δική της πραγματικότητα, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια –μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας– βιώνει μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, έτσι όπως ορίζεται από τη συνείδηση του καθενός και από το πρίσμα. μέσα από το οποίο αντιλαμβάνεται τα γεγονότα. Αυτό συμβαίνει, αφανώς ή εμφανώς, σε όλη την έκταση της αφήγησης και είναι το σταθερό σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλοι οι εμπλεκόμενοι στο διήγημα.

Ο Βιζυηνός είναι ξεχωριστός και αμήμητος. Δεν παράγει μυθοπλασία· αντίθετα, οι ήρωές του είναι υπαρκτές και συμμετέχουν ως φυσικά πρόσωπα στην πλοκή και στην εξέλιξη της ιστορίας, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το ζητούμενο του δεν είναι τόσο η λύση ενός προβλήματος, όσο η εξήγηση και η κατανόηση μιας κατάστασης.

* * *

Το επόμενο κατά σειρά διήγημα του Βιζυηνού, με τίτλο «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου» –το διηγηματογραφικό του αριστούργημα, κατά τον Κωστή Παλαμά–, είναι ένα χαρισματικό αφήγημα στο οποίο εναλλάσσονται, πέρα από την τυπική ηθογραφία, η κοσμικότητα, η ανατολίτικη. χάρη και ομορφιά, οι λαϊκές δοξασίες, οι διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις, ο ζωοδότης έρωτας και η συντριπτική απογοήτευση, η τραγικότητα της απώλειας, το καταστάλαγμα του μόνιμου πένθους, αλλά και η συγκίνηση που ανακαλύπτει από τις συμπεριφορές που συνδέονται άρρηκτα με τον αόρατο ιστό της κοινής. μοίρας.

Τραγική μορφή της ιστορίας –και πάλι– η μητέρα του συγγραφέα, η οποία δέχεται ένα ακόμη απρόσμενο χτύπημα του πεπρωμένου. Τον θάνατο της πρώτης της κόρης –με δική της ευθύνη– και του συζύγου της, διαδέχεται η δολοφονία του γιου της. Η οργή της ξεχειλίζει εναντίον του φονιά του παιδιού της τόσο, που η μειλίχια ψυχή της θα ηρεμήσει μόνο όταν φτάσει στην ακρότητα, την αυτοδικία.

Ποιος μπορεί να φανταστεί ότι στον αγώνα της για δικαίωση θα συνδράμει μια αλλοθρησκη οικογένεια; Πόσο γρήγορη μπορεί να είναι η ανταπόδοση της ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία της ζωής του Τούρκου Κιαμήλ; Πώς ο πόνος της μάνας βρίσκει ανακούφιση και παρηγοριά στην ανοιχτή αγκαλιά μιας Τουρκάλας, αλλά και στα μάγια μιας τσιγγάνας; Πώς όταν όλες οι προσπάθειες φαίνεται να οδηγούνται σε αδιέξοδο, έρχεται η τραγική ειρωνεία να δώσει τη μοιραία λύση;

Κορυφαία η σύγκρουση συναισθημάτων τη στιγμή που ο συγγραφέας βιώνει την ανατροπή και ανακαλύπτει ότι ο φονιάς του αδελφού του, ο άκακος Κιαμήλ, βρίσκεται απέναντί του σε κατάσταση παραφροσύνης – και έτσι θα παραμείνει στο υπόλοιπο του βίου του.

Ώσπου, τέλος, για μια ακόμη φορά η διπλή όψη της πραγματικότητας γίνεται ο κανόνας στη ζωή. Η τραγική μητέρα δεν μαθαίνει ποτέ την αλήθεια, ο φονιάς του παιδιού της βρίσκει τη γαλήνη μόνο δίπλα της, ο συγγραφέας ζει κάθε στιγμή το δράμα της επίγνωσης, αλλά αυτή είναι η απαραίτητη συνθήκη ώστε το ποτάμι της ζωής να συνεχίσει την πορεία του.

Και όλα τα παραπάνω δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας ενός ανθρώπου, αλλά η αποτύπωση της ανυπέρβλητης τέχνης της ζωής.

* * *

Τρίτο κατά σειρά διήγημα «Ο Μοσκώβ Σελήμ» , η ιστορία της ζωής ενός ταλαιπωρημένου Τούρκου, του οποίου τα βιώματα έρχονται μέσα από μια διαδοχική γεγονότων σε αντίθεση με τα κοινωνικά του δεδομένα, τις θρησκευτικές διδαχές και την εθνικότητά του.

Μάταια επιχειρεί να κερδίσει την αγάπη του πατέρα του, ο οποίος αρνείται επιδεικτικά και του στρέφει την πλάτη. Μάταια αγωνίζεται στο πεδίο της μάχης για την πατρίδα του, καθώς ο αγώνας του εκμηδενίζεται στους βωμούς των συμφερόντων. Μάταια εγκαταλείπει την οικογένεια του –που διαλύεται κατά τη διάρκεια της απουσίας του– για να αγωνιστεί και πάλι για υψηλά ιδανικά, μέχρι να καταλήξει αιχμάλωτος του ορκισμένου εχθρού του. Και το χειρότερο όλων – αυτός ο εχθρός κερδίζει τη συμπάθειά του και γίνεται φίλος του.

Είναι ένας απλός άνθρωπος, που δίνει καθημερινή μάχη με τη συνείδησή του. Οι ομοεθνείς του τον βλέπουν είτε ως φιγούρα γραφική είτε ως εχθρό. Εκείνος όμως είναι ανεξάρτητος, βιώνει με την καρδιά την αναπότρεπτη αδικία, η ένωση είναι πλέον μονόδρομος και η εξασφάλιση της γαλήνης του, ενώ ο θάνατος σημαίνει την οριστική λύτρωση.

Ο Βιζυηνός, με την τέχνη άφταστη, αγγίζει με την πένα του ακανθώδη για την εποχή του ζητήματα, όπως η θρησκεία και η εθνικότητα. Με διακριτικότητα και συμπάθεια, ρίχνει το βλέμμα του σε χριστιανούς και μουσουλμάνους. Κύριο μέλη του πεζογραφικού του αποτυπώματος είναι η κατάθεση της επιείκειας για κάθε ταλαιπωρημένη ανθρώπινη ύπαρξη.

Δημήτρης Φιλελές

Λόγος Έμφρων

logosemfron . blogspot . com

[ ανάρτηση 28 Οκτωβρίου 2024 :

προτάσεις:

Γεώργιος Βιζυηνός

« Τρία αμαρτωλά διηγήματα »

επιμέλεια - μεταγραφή στη δημοτική:

Δημήτρης Φιλελές

εκδ. Πηγή, Αθήνα, 2024

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ]

Αμαλία Παρασκευοπούλου "80 χρόνια μνήμης Γιάννη Σκιαδά" Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης

Αμαλία Παρασκευοπούλου

80 χρόνια μνήμης Γιάννη Σκιαδά

Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

7 Σεπτεμβρίου 1944 - 7 Σεπτεμβρίου 202 4

80 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΙΑΔΑ

«ΕΦΥΓΕ» ΜΟΛΙΣ ΣΤΑ 31 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ

Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ – Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – Ο "ΣΤΡΑΤΩΤΗΣ" ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Ο ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ JEUNE PREMIER ΥΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΣΤΙΒΟΥ

Συμπληρώνονται σήμερα ογδόντα χρόνια από τη θλβερή μέρα του χαμού του κορυφαίου βαλκανιονίκης και ολυμπιακού αθλητή του μεσοπολέμου Γιάννη Σκιαδά, που άφησε την τελευταία του πνοή μόλις στα τρία χρόνια του νικημένου από μιαν απροδόκητη νεφρική ανεπάρκεια.

Ήταν στις 7 Σεπτεμβρίου του 1944, ένας μήνας πριν δει την απελευθέρωση της πατρίδας από το ναζιστικό ζυγό, δουλεύοντας ως την τελευταία ώρα για την περίθαλψη των θυμάτων της φυματίωσης και της κατοχικής πείνας.

Με δεκάδες πανελλήνια και διεθνή μετάλλια στο δρόμο των Ολυμπιακών, αθλητής στους Αγώνες του 1936 και δύο φορές "χρυσός" βαλκανιονίκης στα 1939.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας του Ιωάννη Π. Σκιαδάς σκοτώθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους. Το 1922 εγκαθίσταται με τη μητέρα του Αθηνά Δ. Χούντα στην Παιανία. Ύστερα από τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Κορωπίου εργάζεται στο οικογενειακό αρτοποιείο στην περιοχή «Κουκάκι» της Αθήνας ενώ παράλληλα συμμετέχει σε διάφορα αθλητικά προγράμματα στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ήταν επίσης λάτρης του φωτογραφικού φακού το ιστορικό υλικό του φωτογραφικού αρχείου του χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς για τη φωτογραφική κάλυψη δημοσιευμάτων του τύπου και τη διοργάνωση εκθεσιακών γεωγραφικών.

Το 1932 εγράφεται στον Παναθηναϊκό ως αθλητής των εμποδίων 110μ. και 400μ. και από τον επόμενο χρόνο μέχρι το 1935 κατακτά τις πρώτες του πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες.

Το 1936 συμμετέχει στην ελληνική αθλητική αποστολή των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου όπου και σημείωσε τον τιμητικό χρόνο των 55,3 στα 400μ. εμπόδια.

Στα 1937-1940 κατακτά δύο χρυσά μετάλλια στα «Βενιζέλεια», τρία χρυσά στους Ελληνοαιγυπτιακούς Αγώνες (1938) και Διασυλλογικούς Ελληνοουγγρικούς Αγώνες (1939) και δύο αργυρά στους 2 ^ους Τετραεθνείς Αγώνες Αιγύπτου (194).

Το 1939 στέφεται χρυσός βαλκανιονίκης στα 400μ. εμπόδια και στη σκυταλοδρομία 4Χ400.

Το 1941, επιστρέφοντας από το αλβανικό μέτωπο, όπου πολέμησε σαν απλός οπλίτης, ανοίγει ένα μικρό ταβερνείο στο Παγκράτι μαζί με τον φίλο του Μπάμπη Σταματόπουλο για την επιβίωση μέσα στη γερμανική κατοχή. Πούλα ρετσίνα, που παράγει ο ίδιος από την αμπέλια της μητέρας του στην Παιανία.

ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Το 1942 πρωταγωνιστεί στην ίδρυση της Ένωσης Ελλήνων Αθλητών, μαζί με τη Γρηγόρη Λαμπράκη, το Ρένο Φραγκούδη, τον Ηλία Μισαηλίδη, τον Γιώργο Θάνο, τον Γιώργο Καραγιώργο, τους ποδοσφαιριστές Κλεάνθη Μαρόπουλο, τη Βαγγέλη Χέλμη και πολλούς ακόμη απλούς φιλάθλους τους αλλά και πολλούς συναθλητές τους. Η Ε.Ε.Α. διοργανώνει ποδοσφαιρικούς και παλαιστικούς αγώνες για την οικονομική στήριξη των κατοχικών συσσιτίων και των ασθενών αθλητών και εκδίδει τη δισεβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα «Αθλητικά Νέα» με τον διευθυντή του Γιάννη Σκιαδά.

Πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια και κηδεύτηκε στην Παιανία με τιμητική δαπάνη του Παναθηναϊκού. Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Κούλα Αγαγιώτου με την οποία χώρισε λίγο πριν το θάνατό του.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΗΣ, 1950-2003

Το 1950 ο Παναθηναϊκός ιδρύει στην Παιανία το θεσμό των ετήσιων πανελλήνιων αγώνων ανωμάλου δόμου και ποδηλασίας, «Εις μνήμην Ιωάννου Σκιαδά» που διήρκεσε 54 χρόνια και ξεκίνησε ένα από τα σημαντικότερα αθλητικά γεγονότα της εποχής, με τη συμμετοχή κορυφαίων πρωταθλητών . Οι αγώνες διακόπηκαν το 2004 λόγω οικονομικής δυσπραγίας του Παναθηναϊκού και απροθυμίας της τότε δημοτικής αρχής Παιανίας να αναλάβει ο Δήμος Παιανίας τη συνέχιση του ιστορικού αυτού αθλητικού θεσμού. Επανασυστάθηκαν ωστόσο οι αγώνες το 2015 ως «Σκιάδεια» με τη διοργάνωση του Δήμου Παιανίας, αλλά ως τοπική πλέον αθλητική γιορτή των νέων.

Τη δεκαετία του '90 ο Δήμος Παιανίας τοποθέτησε στην πόλη τη μαρμάρινη προτομή του Γιάννη Σκιαδά, έργο του γλύπτη Νικόλαου Παυλόπουλου (Νικόλα).

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΑΝΑΨΕ...

Ήταν ο τίτλος της βιογραφικής πραγματείας του Ευάγγελου Ανδρέου, που έφερε για πρώτη φορά στο φως της ιστορικής και λαογραφικής αθλητικής βιβλιογραφίας τον λησμονημένο πρωταθλητή και ανθρωπιστή Σκιαδά προκαλώντας πλήθος κριτικών δημοσιευμάτων στον ελληνικό τύπο.

Ο Καθηγητής Θεοδόσης Πελεγρίνης:

Το εξαιρετικό έργο του κυρίου Ευαγγέλου Ανδρέου, η μυθιστορηματική υφή αφήγηση της ζωής και των άθλων ενός μεγάλου αθλητισμού, του εμποδιστή Γιάννη Σκιαδά, έρχεται να ανταποκριθεί σε μια διττή αναγκαιότητα, η οποία κατά την εποχή μας προβάλλει φλέγουσα και άμεση: αφ' ενός μας φέρνει. σε επαφή με μια σελίδα του λαμπρού παρελθόντος του ελληνικού αθλητισμού, με την εποχή της αγνότητας και του ευ αγωνίζεσθαι, τότε που η ανταμοιβή παρέμενε ακόμη ένας απλός κότινος, όταν ο αθλητής στεκόταν μόνος μπροστά στο σκοπούμενο επίτευγμα, χωρίς υποστηρικτικές ομάδες γύρω του, δίχως να προσβλέπει στην υλική ανταμοιβή ή, χειρότερα, στην εξαργύρωση όποιου επιτεύγματός του, χωρίς να εναποθέτει μέρος των ελπίδων του – ή και το σύνολο αυτών – στα σκοτεινά επιτεύγματα της ιατρικής φαρμακολογίας. Αυτός υπήρξε ο Γιάννης Σκιαδάς, ένας έφηβος που στάθηκε μόνος με θάρρος μπροστά στο όνειρό του και, ξεπερνώντας τον εαυτό του, τελικώς το κατέκτησε. Ενάντια σε κάθε αντιξοότητα, με πενιχρή υποστήριξη από το περιβάλλον του, σε καιρούς χαλεπούς, με τους ανέμους του επερχόμενου πολέμου να πνέουν στην ήδη καθημαγμένη Ευρώπη, προτού καν σβήσει ο αχός των κανόνων του πολέμου που προηγήθηκε. Το γεγονός πως τελικώς αγκάλιασε το όνειρό του στεφόμενος δις Βαλκανιονίκης και πεντάκις πρωταθλητής Ελλάδος, μικρή σημασία έχει. Ας μου επιτραπεί να θεωρώ πολύ σημαντικότερο το γεγονός πως τόλμησε να ονειρευτεί και δεν δίστασε να προσπαθήσει. Αν κάποια πρέπει να είναι η παρακαταθήκη ενός μεγάλου ανδρός, σε ό,τι αφορά τον Γιάννη Σκιαδά η δική του ας είναι αυτή.

Η αντίληψή μου αυτή, οδηγεί τη σκέψη μου στη δεύτερη αναγκαιότητα που το βιβλίο του εξαίρετου φίλου μου, του κυρίου Ανδρέου, θεραπεύει: την προβολή υγιών προτύπων, ινδαλμάτων. Δεν ανήκω σε εκείνους που αρέσουν στις κοινοτοπίες. Ωστόσο, το πυκνό πέπλο που σκεπάζει όλο και περισσότερο την κοινωνία μας και τις ψυχές μας, απειλώντας να καλύψει κάθε σπίθα ελπίδας, κάθε πνοή δημιουργίας, την ίδια συνολικά τη δυνατότητά μας να ονειρευόμαστε, να θέτουμε, δηλαδή, στόχους πέρα από την εξασφάλιση του επιούσιου. και την απλή επιβίωση, είναι ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο που και που να διαρρηγνύεται. Και η γνώση μας με τη ζωή και τα επιτεύγματα του Γιάννη Σκιαδά αυτό ακριβώς μας χαρίζει: την βεβαιότητα πως μπορούμε, αρκεί να θέλουμε. Την αίσθηση πως, ακόμη και σε καιρούς ου μενετούς, η αποφασιστικότητα και η προσήλωση σε έναν στόχο, εγγυάται την επίτευξή αυτού. Την γνώση πως το ζην δεν επαρκεί, αλλά η ύπαρξή μας νοηματοδοτείται μόνο από στόχους που μας υπερβαίνουν και μας χαρίζουν την ευλογία του ευ ζην. Την ελπίδα πως, όσο και εάν πολλές φορές το αντίθετο φαίνεται βέβαιο, τελικώς umbra non velat diem .

Λεζάντες αρχειακού φωτογραφικού υλικού

1.Ο Γιάννης Σκιαδάς. Καλλιτεχνική χαλκογραφία του 1935

2.Η κηδεία του πρωταθλητή στην Παιανία του 1944. Το φέρουν συνοδεύουν οι «δόξες» του ελληνικού αθλητισμού Χρήστος Μάντικας, Θανάσης Καμπαφλής, Στέλιος Κυριακίδης, κ.ά.

3.Οι ιστορικοί πρωταθλητές του στίβου στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1933, ύστερα από την προπόνηση, Πρώτος αριστερά ο 19ετής Γιάννης Σκιαδάς. Δεξιά ο τσολιάς θυρωρός του Σταδίου.

4.Ο Σκιαδάς τιμάται με το πρωταθλητικό δίπλωμα του νικητή των Βαλακανικών Αγώνων 1939 από τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

5.Φύλλο της εφημερίδας "Αθλητικά Νέα". Διευθυντής ο Ιωάννης Σκιαδάς.

6.Δημοσίευμα του 1951 στην εφημερίδα «Εμπρός». Συντάκτης ο πολυνίκης πρωταθλητής Ηλίας Μισαηλίδης